Секогаш нормално сум се однесувала со тоа што маж ми има деца од првиот брак, но она што тој побара од мене да направам за неговиот син беше чудно за мене.
Мојот маж има два сина од првиот брак. Децата живеат со неговата поранешна жена. Кога се омажив за него, не сфаќав дека поранешната и нивните деца ќе бидат секогаш присутни во мојот живот. Маж ми редовно плаќаше алиментација и покрај тоа ѝ помагаше на поранешната. Но таа ги префрли сите трошоци поврзани со децата — и не само тоа — врз него. Еднаш бараше пари за лекови, другпат за нови чизми. Тој е многу грижлив човек. Мислев дека ќе биде добар татко и за нашите идни деца.
Двајцата добро заработуваме. На мојот роденден, моите родители ми подарија стан. Веќе имавме каде да живееме, па решив да го продадам и да отворам своја продавница. Тоа беше мојот долгогодишен сон — секогаш сум сакала да имам свој бизнис. Но маж ми имаше други планови. Неговиот син реши да запише факултет, а маж ми очекуваше јас да го платам школувањето од моите пари.
Јас одбив. Зошто би требало јас да плаќам? Разбирам дека тој е татко на тоа дете, но што имам јас со тоа? Детето има мајка. Не сум подготвена да се разделам со моите пари за туѓо дете. Кој ќе ми ги врати потоа?
Маж ми се навреди, направи скандал — рече дека не очекувал таков однос од мене кон неговите деца. Според него, од тие пари зависела иднината на неговиот син. Но јас мислам дека постапив правилно. Детето има родители — нека се грижат тие. Ако продолжи вака, ќе се разведам. Не планирам да им давам „билет за живот“. Ако не го прифати моето решение, нека си оди.
Моите пријателки ме поддржуваат, а мајка ми вели дека треба барем половина да платам. Но јас не сум подготвена на компромис. Имам свои соништа и свои планови. Нема да ставам крст на мојата кариера заради неговите деца. Во семејството треба да има заемна почит и разбирање.
