Имам 30 години, живеам сама во стан кој ми го оставија родителите. Кога починаа, западнав во депресија, бидејќи останав сосема сама – без роднини, без пријатели. Единствено друштво ми е мојот миленик, доберманот Фаст. Иако изгледа страшно, тој е најнежното суштество на светот. Соседите дури прашуваат дали знае да лае, бидејќи никогаш не го слушнале. Секако дека знае, само што не лае без причина.
Една вечер, како и секогаш, излеговме во паркот. Веќе беше темно и празно. Одеднаш, Фаст ме повлече кон една темна уличка без светилки. Обично не одевме таму, но тој овојпат инсистираше. Почувствува нешто. Во тој момент се слушна некакво пискање од таму и ми се стегна срцето. Тој ме влечеше сè посилно, па се предадов. Го вклучив блицот на телефонот како фенерче и тргнавме таму.
Колку повеќе се приближувавме, толку појасно се слушаше звукот. И наеднаш, пред нас — количка со бебе што плачеше. Беше студено и бебето едвај дишеше од плачење. Паника ме фати. Го земав во раце за да го стоплам, а во далечината забележав клупа со некоја личност на неа. Се приближив — таму спиеше млада девојка. Изгледаше изморена, но не пијана. Тешко ја разбудив. Кога ме виде со нејзиното бебе, почна да плаче, го зеде во прегратка и се извинуваше низ солзи.
Кога се смири, ми ја раскажа својата приказна. Се викаше Вика, имаше само 17 години. Го одгледуваше бебето сама, без дом, во мала собичка во зграда. Кратко живеела со таткото на детето во изнајмен стан. Студирала на факултет и работела навечер како мијачка садови. Тој не работел, но носел пари без да каже од каде. Кога дознал дека е бремена – исчезнал.
Вика не го познавала својот татко, а мајка ѝ починала од пијанство. Останала сама, со долгови за кирија, бидејќи момчето не плаќало. Сопствениците ја избркале, а таа веќе била во последни месеци од бременоста. Еден домар ѝ се сжалил и ѝ дозволил да живее во мало помошно складиште, 4 на 4 метри – барем подобро од улица. Кога се родил Максим, животот ѝ станал уште потежок.
Пари немала, соседите понекогаш ја хранеле. Со детските пари купила стара количка и неколку облеки. Вчера ѝ снемало млеко, и соседка ѝ рекла да испие малку пиво за да ѝ се врати. Вика испила неколку голтки на празен стомак и заспала во паркот – токму таму ја најдов.
Може да се каже дека имала среќа, бидејќи некој можел да ѝ го земе бебето. Ја однесов дома, по пат купив храна и потребни работи за бебето. Кога ја видов таа соба, останав без зборови – без прозорци, без мебел, само душек и шпорет. Се вратив дома вознемирена и не спиев цела ноќ. Утредента ѝ предложив да се пресели кај мене.
Живеам сама и имам празна соба за неа и Максим. Вика заплака, кажа дека нема пари. Ја уверив дека не ми треба кирија – одамна сум посакала сестра. Таа веднаш прифати и ги собра малкуте нејзини работи.
Сега живееме заедно. Вика се грижи за домот, готви прекрасно и сонува да стане шеф-готвач. Верувам дека ќе успее. Сега сме семејство – не по крв, туку по душа. Бидејќи осамените души мора да се држат една за друга – секој човек заслужува топлина и грижа.
