Кога го родив мојот син, сите се свртеа против мене. Но по шест години, судбината ми подготви неочекувано изненадување.
Пред седум години, сите блиски луѓе ми го свртеа грбот. Тогаш бев бремена. Тоа беше моето прво дете, но не и првиот внук за свекрвата, па ми рече директно:
— Веќе имам три внуци, не ми треба четврти.
Ми беше непријатно, но мислењето на таа жена, која не ми беше ништо, не ме повреди колку зборовите на мојот маж. Тој ми рече сè што имаше да каже:
— Тоа е твоето дете, сакаш да раѓаш – раѓај. Но јас немам пари за пелени, породилиште, ниту витамини. Сакам нормален, обезбеден живот, не сакам долгови.
И јас си отидов од него.
Не се разведовме тогаш, ниту помислив на тоа. Мајка ми, исто така, не ме прифати.
— Што ќе кажат соседите ако те видат со стомак? Срам! Ќе речат дека маж ти те оставил. Не се појавувај овде, оди на викендица и живеј таму.
Па отидов. Едвај преживеав со тие малку породилни пари. Потоа родив, а мораше да работам, да го хранам и облекувам синот. На крај, една моја стара познаничка ми помогна да најдам работа – чистев во куќата на еден богат старец. Кога дозна дека имам бебе, ми рече да го носам со мене.
Додека јас чистев, за чудо на сите роднини, дедото си играше со моето дете. Кога синот ми наполни три години, мислеше дека тоа е неговиот вистински дедо. А кога наполни шест, дедото почина. Во тестаментот го запиша мојот син и му остави еден од своите станови. Се преселивме од викендицата во голем, просторен стан.
Кога синот наполни седум години, поранешниот маж и свекрвата решија првпат да дојдат на неговиот роденден. Детето праша:
— А зошто никогаш порано не беа тука?
Не знам како ќе ја објаснат својата отсутност. Зошто ни требаат татко и баба што не сакаа да се родиш?
А маж ми вели дека официјално уште не ми дал развод.
