„Конечно си замина од неа. Сега е само мој,“ – се радуваше Олга. Но ја чекаше изненадување.
Олга стоеше на балконот и го чекаше Игор. Тој ѝ рече дека ќе дојде за еден час. Никогаш не доцнеше. Игор беше педантен. Мајката на Олга за љубовникот на ќерка ѝ велеше:
– Тој е здодевен човек. Освести се, со него среќа нема да имаш. Жената никогаш нема да ја остави. Те лаже и тоа е сè. Осум години поминаа, а тој ништо не исполни, а ти сè уште му се колнеш во љубов.
Разводот на ќерка ѝ со љубовникот никогаш не се случи. Мајката почина, оставајќи ѝ на Олга прекрасен двособен стан.
Олга се пресели во станот на мајка ѝ, а својот го издаде. Игор ѝ помогна со реновирањето и таа му беше благодарна. Кога дојде кај неа, таа го пречека студено, или подобро речено – се обидуваше да се однесува рамнодушно.
– Што ти е пак, Олга? Кој те изнервира сега?
– Твојата жена ме изнервира секој ден, само со тоа што постои. Игоре, девет години те чекам. Се изморив. Те сакам и сакам да бидам со тебе.
– Олја, сега не е време. Мајка ми се разболе, за неа тоа би било тежок удар. Да почекаме подобар момент. Ти давам збор, ќе направиме прекрасна свадба. Те сакам.
Олга повторно му поверува. Поминаа уште неколку месеци, а Игор немаше намера да се раздели со сопругата. Сега изговорот беше синот – се женеше, но невестата го изневерила, па разделбата пак се одложи.
Олга стоеше на балконот и го чекаше. Кога Игор излезе од автомобилот, извади неколку големи кеси. Во Олга засветка надеж:
„Конечно си замина од неа. Сега е само мој.“
Но, таа виде дека ги префрли кесите во багажникот и се качи кај неа со празни раце.
– Денес цел ден барав рукола за салатата. Жената ми побара, знаеш како е – додека не најдам, нема мир.
– Мајка ми беше во право!
– Не те разбирам, Олја, што зборуваш?
– Замини. Не сакам ни да те видам. Не ми продавај повеќе лаги. Не те сакам. Не вредиш.
Игор си замина. Олга стоеше на балконот и жалееше само за едно – требаше порано да го избрка.
