Родителите си живеат удобно во трособен стан, додека ние со децата се гмечиме во мала еднособна гарсоњера. А имаат и куќа на село.
Набргу ќе станам мајка по трет пат, но изгледа дека оваа вест ги израдува само мене и сопругот, затоа што остатокот од семејството — бабите на нашите деца — воопшто не се грижат ниту за своите внуци, ниту за нивниот удобен живот.
Работата е во тоа што ние со сопругот и децата живееме во многу тесен стан, а моите родители си уживаат во својот голем трособен дом и ни на ум не им паѓа да ни помогнат, иако сме им единствени блиски.
Јас сум единствено дете на моите родители. Мајка ми и татко ми живеат сами во трособен стан.
Не мислете дека сум некоја себична што би сакала да ги оставам родителите на улица. Тие имаат куќичка на село каде што престојуваат поголем дел од годината и се враќаат во град само во зима.
Веќе им навестив дека би било убаво да ни го остават станот цела година, но веднаш почнаа со изговори: „таму веце е надвор, греењето е само со печка и нема удобности како во град“.
Кажете ми, зарем луѓе во таа возраст сакаат да живеат во палати?!
Свекрвата е посебна приказна. Таа, веројатно, ни не ги знае имињата на внуците, бидејќи живее само за својата ќерка, а за синот воопшто не ѝ е гајле. А треба да се спомене дека баба ја направи токму синот, а не ќерката која веќе има речиси триесет години и сè уште не е мажена.
Како што гледате, нашата приказна не е баш најсреќна. Никогаш не помислив дека во овие години ќе останам без своите луѓе, сосема сама со своите проблеми.
А ние со сопругот не бараме многу — само свој агол, не за нас, туку за удобноста на нашите деца, на внуците на нашите родители.
Ако не можеме сами да си купиме стан, дали тоа значи дека ќе останеме без свој дом? Каде исчезна семејната блискост?
