Уморена од мажот и неговото семејство, жената отпатува во селото кај своите родители. Таму ја сретна една пријателка – и таа средба засекогаш ѝ го смени животот.
Се венчаа со голема свадба, гостите си заминаа, и дури тогаш Оксана сфати дека е во туѓ дом. „Зошто сум јас тука? И што треба да правам сега?“ – беше првата мисла што ѝ помина низ глава. Толку голема жал ѝ се насобра во душата што заплака. Игор, сега нејзин сопруг, ѝ ги избриша солзите и ја бакна…
А следната недела за двајцата започна нов живот – но со него дојдоа и кавгите.
Таа се лутеше што тој ги фрлаше валканите чорапи под кревет и не ги ставаше алиштата во ормар. Тој се нервираше кога таа не стигнуваше да му подготви појадок и лутено го сркаше жешкиот чај. Стануваше љубоморен кога таа доцнеше од факултет. Оксана објаснуваше дека била во библиотека, а што тој правел толку долго на работа – нејасно…
И така – расправии секој ден. Ако во медениот месец сè се решаваше со еден бакнеж, подоцна веќе тоа не помагаше.
Најмногу ја изненади кога Игор еден ден ѝ рече:
– Од сега ќе носиш само долги здолништа и ќе го исечеш маникирот.
– Но пред свадбата никогаш не ми кажа ништо такво! – возврати таа.
– Сега ти велам: во нашето семејство кратки здолништа не се носат.
– А во нашето семејство се подаруваат цвеќиња, – му рече со тон на навреда, потсетувајќи дека ја заборавил годишнината од нивното запознавање.
Малите кавги стануваа сè почести, и тоа најмногу ја чудеше – колку се променил нејзиниот Игор! Но вистинските проблеми почнаа кога се роди детето.
Младите родители постојано се расправаа – кој ќе стане ноќе, кој ќе го успие бебето, кој ќе ги пере пелените…
Оксана постојано беше уморна, постојано се трудела да им угоди на мажот и на неговите родители. Еден ден реши: ако тој и понатаму не ѝ помага, ќе си замине. И се изненади кога тој ѝ рече:
– Па добро, оди ако сакаш…
Кај своите родители, за првпат по една година, Оксана почувствува дека е дома. Мајка ѝ и татко ѝ ѝ помагаа во сè, без ниту еден прекор. Игор доаѓаше често да го види детето, речиси секој ден. Со Оксана зборуваа малку, студено – но погледите им кажуваа сè: колку си недостасувале еден на друг!
Еден ден Оксана ја сретна поранешната соученичка – жена изморена, тажна, безнадежна. Таа заплака раскажувајќи дека мажот ѝ е лош, ги троши сите пари, дома не носи ништо, секој ден кавги. Тоа ја погоди длабоко Оксану. Таа почна поинаку да гледа на својот брак.
Сега размислуваше: зошто воопшто си замина од Игор? За чорапи под кревет? За ситници? Тој сепак работеше, носеше пари, се грижеше.
И кога Игор повторно дојде кај неа, таа не издржа – му се фрли во прегратка со солзи.
– Ајде да бидеме пак заедно, – рече таа.
Игор нежно ја прегрна. По околу половина година, младите се преселија во сопствен стан и започнаа сосема нов живот.
Беа среќни.
Сега, по осум години, Оксана дури не може ни да замисли што би било ако тогаш навистина се разделеле засекогаш.
