Жената се налути и избега од дома – оставајќи го мажот и децата. А по два дена доби писмо.
Кога таткото на семејството се врати дома, реши мирно да гледа фудбалски натпревар без да се замара со домашни и татковски обврски. Не сакаше ни да ги смирува децата што викаа. Но таа вечер сè се смени – жената, изгубена од трпение, замина со тресок од врата. Децата останаа со таткото.
Безгрижниот машки свет со пиво на каучот одеднаш се преврте наопаку. Еве што ѝ напиша мажот на жената по два дена:
„Мила моја,
Пред неколку дена се скаравме.
Се вратив дома – изморен до крај. Беше осум часот навечер и само сакав да легнам и да гледам натпревар. Ти беше во лошо расположение и исто така многу уморна. Децата се караа, а најмалото плачеше додека се обидуваше да го успиеш. Јас го зголемив звукот за да не слушам ништо.
Ти ми рече: „Нема да умреш ако малку помогнеш и се вклучиш во воспитувањето на децата?“ – и го намали звукот.
Јас раздразнето одговорив: „Работев цел ден за ти да можеш да седиш дома и да си играш со кукли.“
Почна кавга. Ти плачеше од замор и гнев. Јас ти кажав многу непријатни зборови. Ти извика дека повеќе не можеш така, и истрча од дома, оставајќи ме сам со децата.
Мораше сам да ги нахранам и да ги легнам.
Следниот ден не се врати. Зедов слободен ден и останав дома со нив. Поминав низ сите солзи и жалби.
Цел ден трчав низ куќата без ни минута одмор, истовремено топлев млеко, ги облекував децата и ја чистев кујната.
Немав можност ниту да седнам нормално и да јадам.
Толку се изморив што ќе можев да спијам 20 часа без прекин – но не можев, затоа што најмалото се будеше на секои три часа.
Живеев без тебе два дена и една ноќ. И сè разбрав.
Разбрав колку си уморна.
Разбрав дека да се биде мајка е постојана жртва.
Разбрав дека тоа е многу потешко отколку да седиш во канцеларија 10 часа и да носиш важни одлуки.
Разбрав дека си ја жртвувала својата кариера и финансиска независност за да бидеш до децата.
Разбрав колку е тешко кога твојата егзистенција зависи од партнерот.
Разбрав дека се откажуваш од излегувања, спорт, сон… само заради семејството.
Разбрав колку боли кога си затворена дома со децата и го пропушташ светот надвор.
Разбрав зошто те боли кога мајка ми ги критикува твоите методи на воспитување – никој не ги разбира децата подобро од нивната мајка.
Разбрав дека мајките ја носат најголемата одговорност во општеството – и за жал, никој не го вреднува тоа доволно.
Ти го пишувам ова писмо не само за да ти кажам дека ми недостасуваш,
туку затоа што не сакам уште еден твој ден да помине без овие зборови:
Ти си храбра, одлично се снаоѓаш, и јас длабоко те почитувам.
Улогата на сопругата, мајката и домаќинката е најважна – но, за жал, најмалку ценета.“
