Мажот ме остави со децата и замина кај љубовницата. Се врати по 12 години и ми рече нешто од што ми се крена косата.
Со мажот се венчавме веднаш по факултетот. Му родив два сина, денес се веќе возрасни мажи, секој со своето семејство. Но кога беа мали, забележав дека маж ми почна да гледа по други жени. Подоцна сфатив дека таква му е природата – не пропушта ниедна сукња.
Кога децата пораснаа и завршија факултет, јас и мажот станавме сосема туѓи еден на друг. Јас ги трпев неговите авантури само поради децата, за да не ги повредам. Но кога тие пораснаа, сфатив дека ништо повеќе не ме држи со него. Му реков директно дека сакам развод.
Ја поделивме куќата и се разделивме. Јас живеев мирно во мојата самотија. Понекогаш го спомнував — сепак, толку години заедно. Ми беше жал што дури ни за празници не се јавуваше, не пишуваше, ништо. Само со синовите држеше некаква врска. Тие разбираа дека меѓу нас нема ништо и избегнуваа да го спомнуваат татко им.
Поминаа цели 12 години, кога одеднаш — тропање на вратата. Отворив… и ми се стегна здивот. На прагот стоеше тој. Многу остарен, видно болен, со лице кое зборуваше за мака и слабост. Неколку моменти стоевме во тишина, потоа го пуштив внатре.
На почеток разговорот не течеше. Толку многу неизречени зборови, а сега – нема што да се каже. По втората шолја чај, мажот конечно раскажа за својот живот. Немал стабилност, лутал, здравјето му ослабело, немал каде да оди, па предложи повторно да се соединиме. Побара прошка за сите тие години и за младешките предавства.
Не знам што да направам. Од една страна, 12 години не сме се слушнале, не се интересираше за мене. Но можеби сега сака и мене да ми даде шанса да почнеме нов живот, без минатото. Од друга страна, тој е болен човек, но не ми е туѓ — со него ги живеев најубавите години, тој е таткото на моите деца, мојата прва и последна љубов. Засега не му дадов јасен одговор, му реков дека ќе размислам. Сега ги меркам сите предности и недостатоци.
