Кога дознав дека очувот легнал болен, решив да го префрлам во дом за стари лица. Но една работа ме натера да се замислам.
За мене, на тринаесет години, разводот на родителите беше голем стрес. Ги сакав и двајцата и бев сигурна дека и тие се сакаат. А потоа…
Кога имав петнаесет години, мајка ми доведе нов маж. Беше многу добар и со мене и со помалиот брат. Сакав да стане наш пријател, ни купуваше подароци, не носеше на село и на море, многу ја сакаше мајка ми. Со брат ми се зближија, но со мене не успеа.
Во мене сè уште седеше болката од татко ми кој нè предаде.
Пораснавме. Брат ми стана војник, служи далеку од нас. Мајка ми и очувот ми го оставија станот, а тие се преселија во неговата куќа на село. Јас не ги посетував. Само мајка ми доаѓаше, а тој праќаше подароци преку неа. Се омажив, родив ќерка, но наскоро се разведов.
Кога ќерка ми наполни пет години, мајка ми почина. По два месеца очувот доби мозочен удар. Го однесоа во болница, а по еден месец го отпуштија – неподнослив, со препорака за домашна нега.
Тогаш за првпат отидов кај него на село. Отидов со намера да му најдам негувателка. Но кога ги видов условите…
Како живеела мајка таму? Тоа беше како деветнаесетти век! Греење на дрва, вода од бунар, тоалет во дворот. Јас, градска жена, не можев да сфатам како може така да се живее. А уште помалку да се грижи за болен човек. Помислив дека можеби е подобро да го сместам во дом. Му го кажав тоа.
Кога ме виде, се разведри – веројатно помисли дека сум дошла да го земам со себе. Но кога спомнав за домот, се стемни во лицето и одговараше без волја.
И сега стојам пред одлука – да го испратам во дом? Но тогаш ќе ме мачи чувството на вина, бидејќи тој секогаш бил добар со мене и со брат ми. Да го земам кај мене? Но очувот ми е сосема туѓ човек. А јас имам мала ќерка која бара целосно внимание. Не знам што да направам.
