Сите жени во селото ѝ завидуваа на Маричка, затоа што нејзиниот сопруг многу ја сакаше неа и децата. Но по една несреќа, луѓето почнаа да шушкаат дека ќе ја напушти семејството.
Крехката, светлокоса Маричка им се допаѓаше на сите момци. Но таа не брзаше со љубов. Иако многумина се вљубуваа во неа, Маричка чувствуваше дека вистинскиот уште не дошол.
Кога го донесе свршеникот дома, целото село се зачуди — Андреј беше обичен, неубав.
— Како може толку убава девојка да сака таков човек? — шепотеа луѓето. — Не е достоен за неа.
Дури и мајката на Маричка не веруваше дека ќерката навистина го сака. Таа сакаше подобар живот за своето дете — а Андреј не само што не беше убав, туку и сиромав, од селска фамилија.
— Мамо, Андреј е добар и искрен. Тој ме сака, а и јас него. Тоа е најважното. Знам, сите ми велат дека сум убава и можам да најдам „подобар“. Но убавината не трае вечно — љубовта е вечна, — му рече таа.
Родителите на крај го прифатија изборот нејзин.
Наскоро се одржа весела свадба. Младите останаа во градот, затоа што Андреј имаше работа, а Маричка студираше.
По извесно време добија син, а потоа и ќерка. Андреј се покажа како грижлив сопруг и татко.
— Да знаеш, Галјо, колку ја сака тој мојата Маричка! — му раскажуваше мајка ѝ на пријателката. — И ги храни децата, ги бања, ги ниша. И работи напорно, ама пак се грижи и таа да се одмори. А знаеш како ја вика? „Моја синоока среќа.“
Многу жени во селото ѝ завидуваа. Некои се мачеа со мрзеливи сопрузи, а некои сами го носеа целиот товар на семејството.
Со време, никој повеќе не спомнуваше дека Андреј не бил убав.
Но по неколку години се случи несреќа — Маричка се враќаше од работа и ја удри автомобил. Возачот бил пијан. Таа едвај преживеа, со тешки повреди, и лекарите рекоа дека ја чека долга рехабилитација.
Селото шепотеше: „Ќе ја остави ли Андреј болната жена со децата?“
Но тој никогаш не помисли на тоа. Се грижеше за децата, готвеше, пере, трчаше во болница кај неа и само ѝ велеше:
— Не грижи се. Ќе биде добро. Ќе го пребродиме ова заедно. Ти си мојата синоока среќа.
Со неговата љубов, Маричка повторно научи да оди и да живее.
Во меѓусебна љубов и разбирање живееја многу години.
И денес, кога и децата и внуците им се возрасни, стариот Андреј сè уште ја вика својата сопруга — „моја синоока среќа“.
