Жената која ги сподели своите чувства за животот во Чешка, стана тема на бурни дискусии низ целата земја.
Живеам во Чешка. На работа одам по одлични патишта, со удобен автобус со меки седишта кој секогаш пристигнува точно по распоред. Можам мирно да си го планирам денот. Живеам во земја каде што 60% од населението не оди во црква и се смета за атеисти, но сепак Чешка има развиена автомобилска индустрија и светски познати брендови.
На работа никој не ми бара да пишувам бескрајни извештаи или да пополнувам „листи за самооценување“. Не морам да полагам бесмислени проверки или да се натпреварувам со колегите за повисока категорија. Првпат во животот имам свој оддел и прекрасни ученици кои ги сакам.
Улиците во мојот град се викаат „Липова“, „Училишна“, „Курортна“ и „Главниот плоштад“. Навечер можам да одам дома без страв. Со задоволство ја откривам музиката на чешките композитори — и оние што сум ги знаела, и нови што дотогаш не сум ги слушнала.
Можам колку сакам пати во годината да одам на семинари и обуки, бидејќи работата ми ги плаќа сите трошоци. Наставничките совети се одвиваат во пријатна и весела атмосфера, со шеги и смеа.
Кога одам по улица, непознат ученик ми вели „добар ден“. Добивам плата каква што никогаш не би добила во Украина, и моето образование се цени. Имам можност да патувам — нешто што таму беше невозможно.
Моето дете конечно со радост оди на училиште. Живеам во зграда со чист влез, топли ѕидови, регулирано греење во секоја соба и убав поглед од прозорецот. Дождовната вода оди под земја, а гасовите цевки се вградени во ѕидовите. Живеам во земја каде што се селектира ѓубрето, околу контејнерите е чисто и не мириса на отпад.
Не мора секој месец да ги запишувам бројките од бројачите или да пуштам комуналци во станот. Снабдувачката компанија сè прави автоматски и самата ги коригира пресметките.
Знам дека ако нешто се случи, за неколку минути ќе пристигнат итните служби и ќе помогнат.
Во Украина ме следеше депресија поради:
— ниската плата,
— постојаното чувство дека си некому должен,
— неможноста да си купам убави работи,
— неможноста да отпатувам каде што сакам,
— распаднатите патишта и двориштата,
— старите и валкани автобуси,
— грубоста и безобразието на луѓето,
— зелените, мувлосани ѕидови дома,
— потребата да одам по канцеларии за најмали работи,
— лошите оценки на мојот син и неговата тврдоглава незаинтересираност за училиште,
— неможноста да ја одбранам вистината на суд,
— чувството на небезбедност.
Нè учат дека „не е важно каде живееш, затоа што себеси секогаш се носиш со себе“.
Но тогаш зошто токму тука, во Чешка, за првпат се почувствував како човек?
И многу ми е жал што луѓето во мојата татковина мора секој ден да се борат со околности што не ги водат кон среќа, наместо да си го средат животот околу себе.
