Хана излезе во шталата да ја измолзе кравата, кога одеднаш слушна чуден вресок. Слушајќи подобро, со ужас сфати дека во грмушките плаче бебе.
На Хана ѝ останало уште малку да живее, па реши да им ја раскаже на своите деца приказната за нивното доаѓање на свет. Оваа приказна не беше за тоа од каде доаѓаат децата — синот и ќерката одамна го знаеја тоа, бидејќи веќе и самите беа родители. Приказната што им ја раскажа беше многу поинтересна. Хана и Назар се венчаа кога имаа по 18 години. Беа многу млади и безумно вљубени. Сонуваа да имаат најмалку две деца. Но годините поминуваа, а Хана никако не можеше да забремени.
Во тоа време немаше технологии како денес, па нивната несреќа имаше само едно оправдување: „Бог не им дал деца.“ Со текот на времето се помирија со тоа и продолжија да живеат. Се грижеа за домаќинството и подоцна станаа богати луѓе. Еден ден, кога Хана излезе да ја измолзе кравата, слушна некаков шум зад шталата. Кога отиде таму, виде голема кошница во грмушките, во која лежеше бебе. До неа имаше белешка: „Ве молам, грижете се за мојата ќерка.“ Таа не можеше да го остави тоа дете. Хана беше уште млада, но со големо срце. Нејзиниот маж многу се израдува на малата ќерка.
Бидејќи Хана беше пополна, никој и не би помислил дека не била бремена. Тие ја запишаа како нивно родено дете и станаа вистинско семејство. По една година, на истото место, најдоа и мало машко бебе. Сега имаа две деца. Момчето и девојчето си личеа и никој не се сомневаше во ништо. Тие ги одгледаа како свои. Децата дури и не знаеја дека Хана и Назар не им се вистински родители. Ги нарекоа Виктор и Викторија.
Со текот на времето децата одеа во училиште, им помагаа на родителите во домаќинството и ги радуваа со своите успеси. Кога пораснаа, Хана им ја раскажа интересната приказна. Децата беа изненадени, но продолжија да ги сакаат своите родители. Им се заблагодарија за сè што направиле за нив.
