Десетгодишната Вика ја прашуваше баба си додека излегуваа од црква. „Зошто им даваш пари, бабо? Тато вели дека сите треба да работат.“
Десетгодишната Вика ја прашуваше баба си додека излегуваа од црква, каде бабата штотуку ѝ даде пари на една жена на скалите. „Зошто им даваш пари, бабо? Тато вели дека сите треба да работат. Ти си пензионерка, но сепак работиш дома и во градината.“
„Некои луѓе не можат да работат, Вика. Тие можеби се премногу слаби.“
„Но мама вели дека луѓето кои бараат милостина на автобуската станица само се преправаат и можат да бидат побогати од нас. Можеби жената што ѝ помогна е побогата од тебе…“
„Тоа е нејзина совест, а не моја,“ – одговори бабата. – „На нејзиниот натпис пишуваше дека собира пари за лекување на внуката. Дали е тоа вистина или не, не е мое да судам. Секој човек еден ден ќе одговара за своите дела.“
Додека се враќаа дома, Вика почувствува дека баба ѝ се потсетува на некој настан од минатото.
„Се сети на нешто? Кажи ми!“ – ја замоли.
„Добро,“ – рече бабата, – „ќе ти ја раскажам приказната после вечера.“
Подоцна, додека чистеше грашок на терасата, бабата почна да раскажува:
„Три години пред да се омажам, во нашето село живееше момче по име Андреј – убаво, вредно. Ги изненади сите кога се ожени со сиромашна девојка сираче од соседното село. Им се роди син Василко и живееја мирно, сè додека еден трагичен пожар не му го одзеде животот на нивното бебе, додека Андреј не беше дома, а Љуба беше излезена по работа…“
Бабата раскажа како селаните се обиделе да ја спасат нивната куќа и како Љуба, скршена, почнала да турка количка со парче дрво завиткано во ќебе, преправајќи се дека тоа е Василко. Мештаните ја нарекуваа луда, но таа продолжи да им помага на другите, работејќи не за пари, туку за храна за себе и за „синот“ нејзин.
„По неколку години, за време на пожар, Љуба спаси едно момче од запалена куќа, но самата загина. На нејзиниот погреб дознавме дека најголемиот дел од својата пензија го испраќала во дом за деца,“ – заврши бабата.
„А момчето што го спаси Љуба?“ – праша Вика.
„Тоа е Владимир, директорот на нашето училиште,“ – објасни бабата. – „Запомни, секое дело остава свој траг – видлив или невидлив.“
