Кога дознав дека маж ми ѝ помага на својата сестра, решив да разговарам со него. Зашто, според мене, тоа беше мошне подло од негова страна.
Кога се преселивме да живееме заедно, првото нешто што ме изненади беше тоа што тој не сакаше да го делиме семејниот буџет. Секој купуваше храна за себе, само за сметките плаќавме половина–половина, а сè друго купувавме одделно. Јас не бев задоволна од таквата одлука: што ако еден ден добиеме дете — како тогаш ќе ги делиме парите?
Маж ми постојано повторуваше дека неговите пари не се моја работа.
Пред една година, соседите нè поплавија и станот требаше да се реновира. Тој стан ми остана од баба ми, а таму одамна немаше направено ремонт. Му реков на маж ми дека ни требаат пари, и тој предложи да собираме заедно. Но, таа идеја не ѝ се допадна на свекрвата. Таа се лутеше што нејзиниот син ќе вложува во „туѓ стан“. Се однесуваше како да заборава дека јас сум му законска сопруга.
Свекрвата моментално живее со својата ќерка. Таа имала неуспешен брак и веќе има син што оди во градинка. Сестрата на маж ми ми кажа дека ѝ е тешко да живее со мајка ѝ и дека зема кредит за да може побрзо да се пресели во свој стан.
Пред неколку дена повторно се сретнавме и во разговорот ми кажа дека брат ѝ ѝ помага со пари — всушност, тој ѝ ја плаќа ратата за кредитот! А тоа во време кога ние собираме пари за ремонт на нашиот стан!
Се сетив дека маж ми веќе не вложува пари, а јас сите свои ги давам за поправки.
Вечерта го чекав со сериозен разговор:
— Зошто се мешаш каде што не ти е работа? — ми рече со лутина. — Сестра ми има дете и е во кредит, нормално дека ќе ѝ помагам и ќе продолжам да ѝ помагам!
— А зошто не ѝ помагаш на својата жена, која сама собира пари за вашиот стан? — го прашав.
— Ти реков сто пати да не ги бројаш моите пари, тие не се твои!
Разговорот не заврши на добро — се скараа и решивме да го оставиме за наутро. Тој беше изморен, а јас целосно исцрпена.
