— Ова не е мое дете, воопшто не ми личи! — викаше Олег.
— Како можеш така да зборуваш за својот син? Направи ДНК-тест, зарем тоа не е доволно?
— Можеби си го фалсификувала! Од каде да знам?
— Од каде пари за тоа?
— Од каде? Твојот поранешен ти дал пари за да ми го натуpиш своето дете!
— Олеже, сфаќаш ли што зборуваш? Сите бебиња изгледаат исто, на почетокот не личат на никого!
— Доста! Не сакам ништо повеќе да слушнам! Собери си ги работите и вечер да те нема тука! — извика Олег и ја тресна вратата.
Лиза седна на подот со бебето во раце. Малиот Кирил плачеше гласно — како да чувствуваше дека на мајка му ѝ е тешко. Лиза долго не можеше да го смири. Кога детето заспа, ѝ се јави на единствената блиска личност:
— Бабо, ме избрка. Не верува дека детето е негово.
— Ќе ѝ кажам на мојата пријателка, нејзиниот внук ќе дојде по тебе и ќе те донесе кај нас, — рече бабата.
Бабата уште од почеток ја предупредуваше Лиза да не се мажи за Олег. Сè испадна многу неразумно. Лиза имаше само 22 години, штотуку се раздели со своето момче, и во нејзиниот живот се појави Олег. Таа не го сакаше — само сакаше да му докаже на поранешниот дека не страда по него. Глупаво, но така беше. По шест месеци направија свадба. Потоа Лиза дозна дека е бремена.
По два часа дојде Никита — внукот на бабината пријателка. Тој ѝ помогна на расплаканата Лиза да ги спакува работите. Додека го расклопуваше креветчето, Лиза му понуди:
— Да ти направам кафе?
— Со задоволство, но само во бабината куќа, — рече Никита со насмевка.
Од тој ден Никита почна почесто да ја посетува. Купуваше намирници, ја носеше со детето на лекар. Подоцна почнаа заедно да шетаат низ паркот, да одат во ресторани. Тогаш Лиза сфати дека конечно се вљубила навистина. Се венчаа, а по две години Лиза му роди ќерка. Кирил веќе порасна и стана иста копија на нејзиниот поранешен сопруг. Кога Олег го виде синот, многу се покаја — сфати дека самиот си го уништил животот.
