Ја зедовме нашата тетка без деца кај нас и почнавме да се грижиме за неа, а таа, од благодарност, го препиша својот стан на ќерка ми. Но по нејзината смрт, сè започна.
Имам четириесет и пет години. Имам постара сестра која живее во соседниот град со своето семејство. Јас останав во родниот град со моето семејство, во мојот стан. Имавме тетка — жена без деца, која многу ги сакаше моите деца. Особено ја засака мојата помала ќерка Ањута. Ањута ја сакаше тетка Маша повеќе дури и од баба си. Ако не ја видеше еден ден, стануваше вознемирена.
Моите деца пораснаа и си заминаа во своите семејства и станови. Ањута, по завршување на факултетот, почна да работи и купи еднособен стан на кредит. Јас решив да ја земам тетката кај мене.
Во тоа време таа веќе беше немоќна и ѝ требаше грижа. Благодарение на Бога, моите родители беа здрави и се грижеа сами за себе. Ањута го поминуваше своето слободно време со баба Маша. Кога тетката почувствува дека крајот е близу, го препиша својот стан на мојата ќерка. Со нејзина согласност, Ањута реши да го изнајми станот за полесно да ја плаќа ратата.
Пред еден месец, тетка Маша почина. На погребот дојдоа сестра ми и нејзината ќерка. Не поминаа ни три дена од погребот, кога роднините ми дојдоа дома.
— Само накратко сме дошле, — рече сестра ми. — Да ги земеме клучевите од станот на тетка Маша.
— Станот е на Ањута, ако не знаеш. И зошто би требало таа да ви ги даде клучевите? — прашав зачудено.
— Но Ањута има свој стан, а мојата ќерка сака да се запише на факултет тука. Нека живее таму, сепак сме роднини, — рече сестра ми.
— Ќе ѝ кажам на ќерка ми, можеби ќе ви го изнајми поевтино, — реков јас.
Но тој предлог не ѝ се допадна и направи сцена. Ја избркав од куќата. Но чувствувам дека ова нема да биде нашата последна расправија.
