Ноќта ми се јави помалата сестра Вирочка: — „Тато го нема, ми се јави мама, готово: ова е крајот.“ Телефонот ми падна од рацете и почнав да плачам, добро што сопругот беше покрај мене и ме прегрна разбирливо. Требаше да се подготвам и да одам кај Вирочка; таа е многу чувствителна и не може сама да се справи со овие мисли и оваа вест. Сметам дека нашата мајка е виновна што на 30 години Вира не може да направи чекор без родителите или мене. Ако треба да оди во болница, тогаш задолжително со мене; ако зема кредит, и тука се занимавам со сите документи. Мајка секогаш ја штитеше Вира од животни проблеми, а со мене ситуацијата беше поинаква.
Од детството чувствував некаков студ од мајката, поради тоа рано станав самостојна. Но таткото се однесуваше еднакво добро кон нас двете, а сега го немаше. Иако сите знаевме дека таткото нема многу време… Тој имаше малигна формација, не можеше да се стори ништо. Сите внатрешно веќе се подготвувавме за оваа трагедија. Со Вирочка дојдовме кај мајка. Таа ја прегрна Вирочка, ја притисна поблиску до себе, а мене не ме ни погледна — бев навикната. По сите плачења, мајка рече дека таткото сè го запишал на Вирочка. Не ми беше гајле за имотот; ниту го очекував, особено што јас и сопругот имаме свој стан.
Кога Вира конечно заспа, мајка ме повика на сериозен разговор: — „Еве така, 42 години го чув овајта тајна во себе, и немам повеќе сила да ја кријам. Молчев само затоа што твојот татко ме замоли, но сега можам да кажам. Ти не си мое родено дете. Твојот татко во младоста се вртеа меѓу мене и неа… ја избра неа, но при породувањето не издржа и почина. Потоа твојот татко дојде со тебе во раце кај мене…“ — „Добро, сè разбрав. Ви беше тешко да лажете 42 години, благодарам што бевте ‘мајка’. Сега нема да ве вознемирувам.“ Ја прифатив веста многу смирено. Дури почувствував олеснување, бидејќи оваа вест ми објасни сè одеднаш. Затоа „мајката“ беше толку студена кон мене. Во еден ден ги изгубив и татко и мајка.
