Облекувајќи го наутро детето во бела облека, Олга со гнев гледаше кон вратата на мала соба на мајката. Таа секогаш беше топла и уредна, мајката сакаше домашни растенија, и иако живееше во село со многу цвеќе надвор, сакаше и во зима да ги гледа своите зелени растенија што обилно цветаа во саксии на прозорецот. Беше навикната дека таа секој ден се буди порано од сите: носи вода, храни добиток, подготвува појадок и дури му пакува ручек на сопругот на Олга за работа. Но денес веќе беше околу четвртина до девет, а таа сè уште спиеше.
„Сигурно се надева дека јас ќе се грижам за домаќинството. Не, благодарам!“ – помисли Олга додека го однесуваше детето во градинка, потсетувајќи се на настаните од вчера. Повторно имаше кавга. Откако ручна со она што мајката го подготви, Олга се обиде да заспие, но не можеше бидејќи мајката чукаше со врата или со чинија.
Се крена од кревет како ураган и влезе во кујната. Мајката, ставајќи ги тавите на две столчиња, на колена, миеше алишта.
– Зошто се буткате и не ми дозволувате да спијам! Зошто падате пред тавите како пред икони? – викна Олга со гнев.
– Болка во грбот, полесно е на колена – рече мајката тивко, без да ја погледне ќерката.
– Тогаш донесете вода во куќата како луѓе, купете машина за перење, и нема да мора да се поклонувате пред тавите.
– Со кои пари? – рече мајката мирно, тешко станувајќи од колена.
– Па, добивате пензија и ја трошите… луѓето собираат копејка по копејка, а вие – како во бездна.
– Па за вас трошам – мислејќи на семејството на ќерката.
Без да избира зборови, Олга и рече на мајката работи за да ја навреди. Кога се врати од градинка, уште кај портата го слушна викот на гладните прасиња. Навредена, влезе во куќата, ја отвори вратата на собата на мајката и извика: „Хранете ги вашите свињи, јас нема да влезам во штала!“ Мајката не одговори. „Лежи, помисли Олга, нека лежи! Нека се сушат свињите, јас нема да ги хранам!“
Повторно почна да се лути на мајката и да се жали на себе. Сè ѝ беше досадно, сè во куќата беше старо, секогаш треба да штеди. „Ќе собереме пари со сопругот и ќе купиме куќа.“ Викот на гладната стока веќе ја измори Олга, а мајката сè уште не излезе од собата. Требаше да оди во штала. Од зад оградата се јави соседката: „Ова е чудо! Олга се занимава со добитокот. А каде е мајката?“
– Лежи во кревет – м
