Ќерка ми, Зориана, се омажи за Игор пред четири години. Сега двајцата имаат по 30 години. Веднаш по свадбата се преселија кај мене. Мислеа дека ќе биде само привремено, но кога се роди детето, мислата за преселба целосно исчезна. Ќерка ми е веќе две години на породилно отсуство, јас работам како медицинска сестра, а зетот седи дома веќе неколку месеци – откако го отпуштија од последното работно место.
Луѓето постепено се вратија на својот вообичаен ритам на живот, но Игор сè уште лежи на каучот, претварајќи се дека вредно бара работа.
Многупати ѝ кажував на ќерка ми дека мора нешто да се преземе. Но таа секојпат ме обвинуваше дека само се закачам. Еден ден се вратив дома од работа, многу уморна. Ќерка ми беше некаде надвор со детето, а зетот беше дома. Кога влегов во кујната, го видов како ја јаде последната ќофта директно од тавата. Овојпат едноставно не издржав – му кажав сè што мислам за него. Тој само се облече и излезе од станот.
Него го нема веќе петти ден. Не одговара на повици, а ниту пријателите ниту роднините немаат поим каде е. Ќерка ми не може да заспие и ме обвинува мене за сè. Пред неколку дена Игор ѝ се јавил на мајка си и ѝ рекол дека живее кај пријател и дека никогаш повеќе нема да се врати во станот на тештата. Од тој ден, ќерка ми не зборува со мене.
А и мене, искрено, веќе ми здосади оваа ситуација. Зошто треба да трпам во сопствениот дом маж кој живее на моја сметка и ја јаде последната храна, без воопшто да размисли со што ќе вечера неговото семејство?
