Пред три години мојот татко се разболе и си замина од овој свет. Тој бил женет двапати, и од секој брак имал по една ќерка – значи јас и мојата сестра. По неговата смрт, ние го наследивме тоа што го остави за нас. Тој беше добар човек, без здравствени проблеми, и живееше исполнет и интересен живот. Многу нè сакаше, нè разгалуваше, ни подаруваше секогаш исти подароци за да не се караме и да не си завидуваме. Сето свое богатство го подели еднакво меѓу мене и сестра ми.
Така, секоја од нас доби по еден трособен стан, автомобил и голема сума пари. Но одеднаш, сестра ми реши дека куќата во која живееше татко ни ѝ припаѓа само нејзе. По неговата смрт, таа се пресели таму. Не се советуваше со мене, туку едноставно сама донесе одлука.
Ние не се разбиравме уште од детството. Јас живеев со мојата мајка, а таа со нејзината. Татко ми често ме земаше кај себе, а нејзината мајка ѝ забрануваше да го гледа таткото и ја вртише против него и против мене. Затоа не се сакавме и не бевме блиски.
Да беше тогаш потолерантна, сигурно ќе се зближевме. Но, поради нејзината мајка, тоа никогаш не се случи. Сепак, тоа не е најважното. Јас мислам дека имам повеќе право од неа, бидејќи кога моите родители се разведоа, јас имав три години, а таа само една. Освен тоа, татко ми живееше со нејзината мајка речиси единаесет години – таа доби повеќе татковска љубов од мене.
Му реков на сестра ми дека имаме еднакви права на татковата куќа. Постојат два излеза: или да ја поделиме и да направиме одделни влезови, или да ја продадеме и да ги поделиме парите подеднакво. Нека размисли и нека одлучи. Јас нема да се откажам од својот дел од наследството.
