Олена имала веќе триесет и девет години и никогаш не била мажена. Но таа сакала да стане мајка, па донела сериозна одлука – да направи вештачко оплодување. Таа заработувала убави пари и била финансиски обезбедена жена, па овој начин ѝ бил достапен. Освен тоа, здравјето ѝ дозволувало. И сè успеа од првиот пат.
Бременоста минувала добро, но Олена сепак многу се грижела. Не ја напуштал стравот дека можеби нема да може сама да роди. Затоа инсистирала да ѝ направат царски рез. На закажаниот ден, на свет дошло нејзиното мало чудо. Се родила девојче кое личело на мајка ѝ како две капки вода. Но одеднаш се случило нешто ужасно – Олена не сакала да ја гледа својата ќерка. Таа не била повеќе своја и почнала да прави хистерии.
— Тргнете ја од мене. Ве молам, оставете ме сама.
Лекарите на сите начини се обидувале да ја убедат: ѝ го носеле девојчето за да ја нахрани или барем да ја погледне, но сè било залудно. На крајот не попуштила и останала на своето. Потпишала одрекување од детето.
Вработените од социјалната служба се поврзале со нејзините роднини, надевајќи се дека тие ќе ја убедат Олена. Следното утро, рано, мајката на Олена дошла да ја посети ќерка си, но не била сама. Со неа бил маж кој одамна се грижел за Олена и веќе неколку години бил вљубен во неа. Тој не знаел ништо за нејзината бременост. Мајка ѝ му кажала сè, и тој конечно се осмелил да го направи чекорот што го планирал со години.
Во дворот, пред целата болница, тој клекнал на едно колено и ѝ предложил:
— Олена, ќе се омажиш ли за мене? Те сакам многу! Не грижи се за детето, ти ветувам дека ќе ја сакам како своја.
И по десет минути во неговите раце била девојчето кое спои две скршени срца во едно среќно семејство. Така, раѓањето на ќерката целосно го промени животот на Олена. А по три години семејството се проширило – им се родил син. Денес тоа е прекрасно семејство во кое сите се сакаат меѓусебно.
