Со мојот сопруг сме во брак веќе 25 години, и секојпат на мојот роденден тој ми подарува нешто незначително или нешто за дома. Искрено, не ги сметам домашните работи за вистински подароци, но Јура тоа не го разбира. Ќе ми подари чајник, сет чинии, или само букет цвеќе и уште една честитка. На почетокот се навредував и се обидував да расправам, но потоа се помирив. Кога барав нешто конкретно, тој пак правеше по свое. Секако, не беше пријатно, но среќата не е само во подароците, нели? Оваа година не очекував ништо посебно. И не беше јубилеј — само 48 години. Роденденот ми беше утредента, и го поминав денот вообичаено: исчистив дома, сготвив, а наутро се спремав за работа. Наутро, кога се подготвував, Јурко сè уште спиеше. Не го разбудив и тивко си излегов. На работа колегите ме честитаа и ми подарија цвеќе. Купивме торта и направивме мало чајно славје со колегите.

До крајот на денот не бев расположена — Јурко сè уште не се јави. Тоа ме вознемири, бидејќи такво однесување не беше типично за него. Размислував што можело да се случи, кога една колешка ми пријде и ми рече: „Го видов твојот Јура. Седи во кафуле со цвеќе во рацете. Веројатно чека некого. Ете зошто не ти се јавува.“ Последниве денови тој често доцнеше на работа. Една ноќ дури и не преспа дома, и ми се појавија сомнежи. Откако го слушнав тоа од колешката, веднаш се упатив кон кафулето. Не можев да седам мирна. Зедов слободен час и потрчав натаму, решена да го фатам на дело. Во главата ми вртеа многу сценарија, и ниедно не беше добро. Кога пристигнав, бев подготвена за најлошото. Во мојата имагинација Јурко веќе седеше со друга жена. Но реалноста беше сосема поинаква.

Кога ме виде, тој стана и рече:
— Леска, дојди овде, седни со мене.
— Каква маса? Со кого седиш тука, додека јас работам? И тоа на мојот роденден! Како можеш?
— Смири се. Тука сум поради тебе. Остана само еден час до крајот на твојата работа, резервирав маса и те чекав.
— Што? — се изненадив јас.
— Сакав да ти направам изненадување за роденден. Еве го твојот подарок.

Јура ми подаде букет и мала кутија. Рацете ми се тресеа додека ја отвори. Внатре беа златните обетки за кои одамна сонував. Солзи ми потекоа по образите. Помислив дека ме изневерува, а тој ми подготвувал изненадување. Вечерта помина незаборавно.
— Прости ми, Јура, што така се нафрлив на тебе.
— Нема ништо, не сум навреден, — ме утеши тој.
Одлично се поминавме, по долго време искрено разговаравме. Јура дури ми рече дека за Велигден ќе одиме заедно во Карпатите. Веќе резервирал хотел и купил билети. Овој роденден ќе го паметам цел живот.