Мајка ми е многу специфична личност, поинаку не можам да кажам. Простете, знам дека не е убаво така да зборуваш за својата мајка, но поинаку не можам. Никогаш не се однесуваше со мене како со ќерка. Повеќе ме гледаше како играчка или другарка. Не ја интересираа моите работи, успехот на училиште. Ќе донесев одлични оценки – само ладно „браво“. А потрагата по нов маж секогаш ѝ беше приоритет.
Татко ми за мене отсекогаш беше тајна. Мајка ми велеше дека бил пијаница и женкар, кој нè оставил кога имав две години. Не се јавувал, не доаѓал, и целото детство слушав само колку бил лош. Кога имав 12 години, мајка ми замина на работа во Италија. Не живеевме сиромашно, имаше добра работа, но реши да си замине.
Ме остави кај баба ми Марина, која ми стана вистинска мајка. Благодарение на неа завршив средно со златен медал и се запишав на престижен универзитет. Мајка ми дури ни на матурската не дојде. Поминаа десет години. Се омажив, родив деца. Се разбира, не дојде ниту на свадбата. Последен пат ја видов на погребот на баба ми, во 2021 година.
Со сопругот живееме во мал стан што му остана од баба му – стар мебел, две мали соби. Кога бев во првото породилно отсуство, дознав дека чекам близнаци. Тешко беше, но се снајдовме. Свекрвите помагаа со домашни производи, па малку заштедувавме. Но парите пак не беа доволни. Често купувавме облека и обувки од секонд-хенд, затоа што новите беа прескапи.
И ете, неодамна мајка ми се сети на мене. Дојде од Италија, но не сама – со нов сопруг, Италијанецот Марио. Ги пречекавме на станица. Се надевав дека мајка ми конечно ќе сфати дека има ќерка и внуци, и дека ќе стане дел од нашиот живот. Но надежите ми беа залудни.
Ми даде 50 евра и три чоколади за децата. Толку донесе по сите тие години. Помислив дека се шегува. Ја донесов дома, но не сакаше да остане долго. Почна да раскажува за своите романси во Италија и како го запознала Марио. Видов дека донела голема торба со деликатеси – вино, сирење, слатки. А за нас – 50 евра. Беше понижувачки.
Три дена шеташе со сопругот низ градот, целосно заборавајќи на мене и внуците. Воочи Божиќ ми се јави:
– Не можам сама да направам божиќна вечера, ниту кифли. Марио сака кавијар и камамбер.
– И што сакаш од мене? – ја прашав.
– Дојди да ми помогнеш да се подготвиме. Ние сме семејство, треба заедно да го дочекаме празникот.
– Мајко, мене не ме интересира што сакаш ти или твојот нов сопруг. Години не си се сетила ни на мене, ни на децата, а сега сакаш да славиме заедно?
– Работев напорно, се мачев…
– Каде се твоите заработени пари? Внуците дури не те ни доживуваат како баба.
Не издржав и ѝ кажав сè што мислев. Потоа ѝ го блокирав бројот. Не сакам ниту да ја видам, ниту да ја слушнам, а најмалку да седам со неа на иста маса. Се сети на мене само затоа што е празник? Е, сега е предоцна.
