Ќерка ми се омажи, а таа и маж ѝ немаа каде да живеат, па без двоумење им ја дадов мојата двособна куќа, а јас се преселив кај мајка ми во нејзиниот еднособен стан. Мојот маж почина кога Вира имаше само осум години. Да се воспитува дете сама беше неверојатно тешко. Тогаш многу ме поддржа мајка ми и без нејзина помош немаше да се снајдам. Времето минуваше. Вира заврши факултет, се запозна со Орест и решија да се земат. На почетокот мислев да ја преселам мајка ми кај мене, а младите да ја добијат нејзината куќа. Но на свршувачката свекрвата веднаш рече дека тоа е лоша идеја, бидејќи наскоро ќе имаат деца и една соба нема да им биде доволна. Размислив за нејзините зборови и се согласив.
По некое време ме повика мајката на зетот и ме праша кога ќе почнам со реновирање за младите. На почеток не разбрав на што мисли. Станот беше чист и одржуван, иако без модерен изглед. Така и ѝ реков, предлагајќи ѝ, ако не ѝ се допаѓа состојбата, нека придонесе и таа. – Зошто јас да вложувам во туѓ имот? – ми одговори остра. Тој одговор непријатно ме изненади, но решив да молчам. На крајот, младите почнаа да живеат во мојот стан, а јас се преселив кај мајка ми. Се трудев да не се наметнувам и одев кај нив само кога ќе ме поканеа, иако имав клучеви. Сметав дека секој треба да има свој личен простор.
А свекрвата почна постојано да оди кај нив. Пред Нова година отидов на пазар да купам намирници. Овојпат купив повеќе од вообичаено, за да однесам дел и кај Вира. Торбите беа тешки и не можев да го извадам телефонот за да ја известам дека ќе дојдам, па отидов без повик. Влегов во кујната и ја видов свекрвата како пие чај. На масата лежеше лист хартија со намирници и јадења кои планирале да ги подготват за Нова година. Се покажа дека свекрвата со својот сопруг и вториот син ќе ја слават Новата година кај Вира и Орест. Ништо страшно, но ќерка ми не ги поканила ни мене, ни мајка ми. Во тој момент навистина ми стана многу жал. Како вие би реагирале во таква ситуација?
