Имаме два сина и една ќерка. Сите тие веќе имаат свои семејства. Двајцата мои синови живеат во домовите на своите сопруги. Скоро мојот постар син доби дете. Јас и сопругот бевме пресреќни. Отидовме кај нив дома на денот кога снаата и внукот беа отпуштени од болницата. Им донесовме подароци и дури и пари. Но снаата и нејзината мајка воопшто не беа среќни што нè видоа. Тие живееја кај нејзините родители. Седевме таму околу еден час, но не ни понудија ниту кафе.
Снаата ни ја врати и играчката што ѝ ја подарив. Но кој враќа подарок назад? Ако таква беше од почеток, немаше да се изненадам. Порано често разговаравме, се слушавме по телефон и имавме многу добри односи. По раѓањето на детето, целосно се смени кон нас. Моето синче ништо не може да каже, бидејќи живее во нивниот дом. Јас и сопругот се вративме разочарани.
Потоа неколку пати ѝ се јавив и ја молев да дојде кај нас, но таа не прифати. Скоро дознав од мојот син дека не го дои бебето. Ми е жал за мојот внук. Но не можам ништо да ѝ кажам. Роднините и пријателите ме прашуваат како е внукот, а јас не знам што да кажам. Ми е срам да признаам дека го имам видено само еднаш. Му предложив на синот барем да се сретнеме на прошетка, но тој рече дека е премногу мал, и кога ќе порасне малку, тогаш ќе излеземе заедно.
Ми остана станот од мајка ми. Прво мислев да го продадеме и парите да ги поделиме подеднакво меѓу децата. Но сопругот рече дека нема потреба. Реши да го реновира и да го издава под кирија. Сопругот вели дека со вакви синови немаме иднина. Треба сами да мислиме на нашата старост. Се согласувам со него.
