— Даша, не заборави, во сабота сме поканети кај мајка ми? — ме праша Борис кога се врати вечерта од работа. Без збор кимнав со главата. Немав никакво расположение да одам кај свекрвата, но немаше каде да се избегне. Сепак беше нејзиниот роденден.
Со Борис се запознавме во прво одделение и од тогаш не се разделивме. Со тек на време, детската пријателска врска прерасна во љубов. По завршувањето на училиштето се венчавме. Решивме да имаме многу деца. — Прво пет, па ќе видиме, — ми велеше тој. — Не грижи се, Даша, нашите деца ништо нема да им недостига.
Сега имам триесет и две години. Имаме два сина и една ќерка. Борис, како што вети, ѝ обезбедува на семејството добар живот. Јас повторно сум бремена. Мојот сопруг блеска од среќа. Само една личност не ја дели нашата радост — свекрвата. Борис е нејзиниот единствен син. Наместо да се радува на внуците, таа е мрачна и речиси не зборува со мене.
Во сабота беше нејзиниот роденден. Ги облеков децата, ја спакував тортата, зедов цвеќе и подарок. Кога пристигнавме, добив само ладно кимнување од именденката. Станот веќе беше полн со гости — сите роднини на Борис.
По неколку часа решив да дознаам зошто има таков однос кон мене.
— А како сакаш да се однесувам? Ти си мрзлива и паразит. Живееш на грбот на мојот син. Ни денар немаш заработено во животот, а тој, сиромавиот, работи ден и ноќ.
— Јас се грижам за домаќинството. Ги воспитувам децата. Имаме тројца, а наскоро и четврто. Сето тоа го знаете.
— Ете, ги раѓаш децата само за да не работиш!
— Мамо, што зборуваш? Таа е мојата сопруга и тоа се твоите внуци! — рече изненадено Борис.
Борис ме зеде мене и децата и побрза кон излезот.
