Не планирав да се вратам во татковината за време на одморот, за да не трошам пари непотребно, но синот и ќерката толку инсистираа што на крај попуштив. И ете, вчера пристигнав дома – и сè уште не можам да се смирам: солзите ми течат по образите. Доживеав такво изненадување…
Пет години работев во Италија, собирајќи пари за купување куќа. Порано со децата живеев со мајка ми во стан во главниот град, но кога таа почина, моравме да го продадеме станот и да ги поделиме парите на тројца – имам и брат и сестра.
Со тие пари успеавме да купиме куќа во село, далеку од градот, но требаше уште да заработиме за нов стан. Во тие пет години се вратив дома само двапати. Работев вредно, штедејќи секој денар за моите деца.
Кога пристигнав, децата ме однесоа во станот на постарата ќерка во главниот град. Не обрнав многу внимание на станот, мислев дека е изнајмен, и бев едноставно среќна што ги гледам моите деца. Но за време на вечерата, синот ми ги стави клучевите на чинијата пред мене. Не разбрав што се случува, но ќерката ми објасни дека станот не е изнајмен – тој е мој.
Бев збунета, затоа што станот беше целосно наместен, а јас знаев дека немам пратено доволно пари за двособен во главниот град. Потоа синот ми објасни дека неговиот шеф неодамна одлучил да го продаде својот стан, и кога дознал за желбата на нашето семејство, веднаш им го понудил нив. Децата ги ставиле своите заштеди, а она што недостигало го поделиле меѓу себе.
Не можев да престанам да плачам: јас им праќав пари за родендени и празници, а тие ги чуваа сите, до последниот денар, за да можам побрзо да се вратам од Италија и да живеам мирно во мојата татковина… Нема зборови со кои можам да опишам колку ги сакам и колку сум горда на нив.
