— Тие се тројки. Ќе ги земете сите?
Јас се викам Мила. Мојот маж е Саша. Се венчавме пред седум години. Свадбата беше голема и весела. Гостите ни посакаа од срце љубов, разбирање и, секако, деца. И ние тоа го посакувавме веднаш по свадбата. Првата моја бременост беше неуспешна. Втората беше уште полоша. По операцијата, докторите ми кажаа страшна пресуда — никогаш повеќе нема да можам да имам деца.
Нашата тага беше безмерна. Јас и Сашко многу тагувавме. Почнавме да живееме за себе, да создадеме удобен живот. Но еве, имаме по триесет години. Имаме сè: стан, викендичка, две коли. Двапати годишно патуваме во странство, но чувствувавме празнина. Прв зборна Саша:
— Мило, можеби да земеме некое дете од домот? Сите имаат деца, зборуваат за колички, тротинети и цртани… и мене ми се сака да растам дете.
— Саш, и јас мислев на тоа, ама некако се плашев да ти предложам. Кого би сакал, момче или девојче?
— Мене ми е сеедно, ама можеби девојче, би сакал да ја растам како принцеза!
— Добро, се согласувам.
Почнавме да ги собираме документите. Нашата добра финансиска состојба ни овозможи брзо да добиеме дозвола за посвојување. И дојде тој свечен ден кога отидовме во домот. Не очекувавме новороденче — тоа бара долго чекање — но постари дечиња имаше многу. Тие си играа во дворот. Застанавме малку подалеку и ги гледавме. Одеднаш почувствував дека некој ме влече за фустанот.
Погледнав долу и видов русокоса девојчица со смешни пеги. Имаше околу три-четири години. Ми се насмевна и ме праша:
— Тетке, ти не си мојата мама?
Срцето ми застана за миг. Не знаев што да кажам, но солзите ми потекоа и зборовите сами ми излегоа од устата:
— Да, душичко, јас и тато дојдовме по тебе!
Саша ја зеде девојчето во раце и отидовме кај директорот на домот. Се викаше Алексеј Павлович. Кога не виде со девојчето, ја поклона главата со жал и ѝ рече на воспитувачката да ја врати. Потоа нè поведе во канцеларија:
— Разбирате, ситуацијата е комплицирана. Девојчето не е само…
— Како тоа? — го прекинав јас. — Ќе ги земеме и двајцата! Има брат?
— Не, има две сестри. Тие се тројки. Ќе ги земете сите?
Јас и Сашко се погледнавме зачудено. Три исти принцези? Зарем е можно тоа?
— Родителите ги оставиле?
— Нивната мајка беше наша штитеничка. Многу млада беше кога забремени. И бидејќи беа тројки, телото не издржа. Децата ги спасија, ама неа не. Никој не ги зеде. Кој би зел три одеднаш? А да ги раздвоиме не можеме.
— Ние ги сакаме! — решително рече Саша и стана. — Ајде, покажете ни ги! Како се викаат?
— Маша, Даша и… Саша — исто како вас.
Побрзавме кај принцезите. Веднаш нè прифатија како свои, со прашања и приказни. По неколку дена, веќе петмина заедно тргнавме да бараме нов голем стан — затоа што, за нашето ново големо семејство, требаше повеќе простор!
