Мажот брзо го внесе количката внатре, а самиот побрза на работа. Јас и мојот син, Максим, излеговме да се прошетаме во парк. На изненадување, во паркот немаше никого, само една девојка шеташе едногодишно дете. Очигледно, тој сѐ уште учеше да оди, бидејќи често паѓаше на задник. Гледав од далеку како се обидува да се исправи од асфалтот и замислував како Максим ќе прави слични обиди кога ќе достигне неговата возраст.
Кога девојката помина покрај мене, нашите погледи се сретнаа. Таа застана покрај мене и ме погледна внимателно, а потоа рече:
— Светлана, здраво. Како ми е драго да те видам.
Бев изненадена, бидејќи не ја познавав.
— Извинете, но не ве познавам, реков збунето.
— Веројатно не се сеќавате на мене. Пред повеќе од една година бевме во иста болница. Тогаш ми го спасивте животот.
— Елена, драга, колку си се променила! Кое прекрасно дете имаш!
Разговаравме малку, а кога таа замина, се сетив на времето кога имав прв спонтани абортус. Тогаш бев сместена во соба со породувачка, и Елена исто така беше таму. Девојката одбиваше да го храни своето дете и сакаше да го даде во дом за деца. Тогаш разговарав со неа и дознав дека случајно останала бремена на 17 години.
Момчето беше во грмушка, а родителите закануваа дека ќе ја избркаат надвор со детето ако го донесе дома. Кога родителите дојдоа да ја посетат во собата, јас побегнав кај сестра ми и ја убедив да го донесе детето, да го покаже на бабата и дедото. Мислев дека ќе им се стопи срцето кога ќе го видат — и така беше. Дедото го зеде внукот во раце и рече:
— Тој е точна копија од мене!
Го однесоа детето дома. Сега Елена сретна добар маж кој го прифати нејзиното дете. Родителите на девојката се многу приврзани кон внукот. Јас, по абортусот, останав бремена три месеци подоцна. Бев подготвена да го одгледувам синот на Елена ако таа се откажеше. Среќна сум што сè заврши добро за нас двете.
