Утрото се разбудив тешко; будилникот ѕвонеше толку силно што сакав да го фрлам низ прозор. Решив прв во бања да оди маж ми. Го турнав малку, но никаква реакција. Потоа слушнав чекори – беше синот: „Мамо, не сакам во градинка!“ „Мора! Сите стануваме! Миење заби веднаш.“ „Не-е!“ Тогаш маж ми стана, го качи синот на рамо и весело потрчаа во бања. Јас отидов да подготвам појадок. Бидејќи немаше леб, решив да свариме каша. Кога беше готово, ги испратив двајцата да јадат. „Излезете побрзо, ќе задоцниме.“ „И двајцата знаеме поради кого доцниме секојпат“, се насмеа маж ми – да, поради мене.
Од бањата отидов да се пресоблечам, двапати ја менував облеката. „Ние сме готови!“, рече маж ми од дневната. „Еве доаѓам.“ Веќе излегувавме, кога синот почна: „Ме боли стомачето!“ „Оди во тоалет“, му рече маж ми. „Не сакам!“ – и потрча таму, па заглави. Го испратив маж ми по него. „Уште секунда… и мачката гладна!“ Маж ми тргна да ја нахрани мачката, додека јас го извлекував синот од бањата. Конечно излеговме од дома. До колата синот: „Јас роботот го заборавив, мамо, можам ли назад?“ „Не, следниот пат ќе го земеш“, рече маж ми. Веќе навистина доцневме.
Патот беше: градинка, моја работа, работа на маж ми. Јас бев преморена од ништо-неправење за време на двонеделниот одмор. Одејќи знаев дека првиот ден ќе биде тежок. „Не сакам на работа.“ Двајцата се завртеа кон мене и се насмеаја. „Тогаш остави ја работата, работи од дома ако сакаш. И дома има работа.“ „И така за половина година одам во породилно, таму ќе се одморам.“ Маж ми нагло закочи. „Што? Бремена си?“ „Да! Затоа се задржав во бања утрово.“ „А тогаш може ли и јас да не одам во градинка?“, праша синот. Се насмеавме, се прегрнавме, а маж ми беше среќен исто колку и јас. Да, да, наскоро нè очекува нов член во семејството.
