Јас се викам Кристина и имам четириесет и две години. Со сопругот имаме две прекрасни деца. И двајцата сме од мали градови. По свадбата решивме да се преселиме во Европа. Долго размислувавме каде да се населиме и се одлучивме за Италија. Направивме сè за да се преселиме таму. Нашите деца веќе се родија таму. На почетокот, на моите родители оваа идеја не им се допаѓаше. Постојано нè викаа и нè молеа да се вратиме. Но не ги послушавме. Оваа година се навршуваат 15 години откако се преселивме.
Многу се навикнавме на животот во Италија и навистина ни се допаѓа овде. Нашите деца се чувствуваат удобно и безбедно. Не живееме во луксуз, но и не се мачиме. Во принцип, можеме да си дозволиме речиси сè што сакаме. Но во последно време се случи нешто интересно – моите родители го сменија мислењето за живот во странство. Сега постојано ми ѕвонат и се жалат на животот во Русија. Велат дека им здодеало и дека не можат повеќе да го трпат студот. Како што разбравте, сакаат да се преселат кај нас.
И, се разбира, сакаат тоа да го направат на наш трошок. Тие планираат да живеат кај нас, што значи дека јас и сопругот ќе ги издржуваме. Јас искрено не ги разбирам: зарем не сфаќаат дека не можеме да издржуваме толкаво семејство? А и ако можеме, едвај ќе врзуваме крај со крај и ќе треба многу да штедиме. Но јас не сакам таков живот ниту за себе, ниту за моите деца. Зошто треба да страдаат моите деца и мојот сопруг?
Моите родители никогаш не ме разгалуваа и дури и подарок за роденден за нас беше луксуз. Како тогаш можат да бараат од мене да им обезбедам безгрижна старост? Што мислите вие? Да, секако, родителите ми дадоа образование благодарение на кое успеав да најдам работа овде, иако беше многу тешко. И разбирам дека направиле максимум за мене. Но не знам, искрено не знам, како да постапам за да биде праведно кон сите членови на моето семејство.
