— Татјана Ивановна, извинете. Веќе е време да се затвори, а некој човек стои, ништо не купува – почна да се жали Олга. Тања, незадоволна, ја крена главата: — Зошто ме вознемирувате за ситници? Вреди ли? Но Олга стоеше на вратата и чекаше. Директорката сфати дека мора нешто да направи и излезе во салата.
Кога излезе, срцето ѝ затрепери. Пред витрината со колачи стоеше млад војник, свртен со грб. Ушите смешно му штрчеа. — Мишко, синко! – извика Татјана со кршлив глас. Сите се свртеа. И Олга, и чистачката тетка Ваља. Се сврте и војникот. Тања тешко воздивна – пак почнува одново, пак го виде синот во туѓ човек.
Со мака се совлада и го праша: — Момче, ние затвораме. Ако ништо не купувате, ве молам излезете.
Младиот насмевнато рече: — Извинете, не можам да изберам. Имам малку пари, — ја отвори дланката со ситни пари.
— Што, сите ги потроши во одмор? А родителите не помагаат? – пошегува Тања.
— Не, не се за мене. За сестра ми се. Ме пуштија на одмор една недела и дојдов. Таа живее во домот за деца на Комсомолска. Ние сме сами. А парите ми ги украдоа во возот, добро што ова ситното ми остана, — се зарумени момчето.
Тања како со ладна вода да ја полеаја. Се сврте кон Олга: — Девојки, соберете во кеса нешто највкусно. Сметката подоцна ќе ми ја дадете, – нареди и се врати кон војникот. — Гладен си? Ајде во мојата канцеларија. Ќе те почастам со чај и сендвичи.
Момчето, црвен, тргна по неа. Во салата Олга со колешката полнеа кеса со слатки.
— Зошто толку се вознемири нашата Тања? Веќе е време за дома, касата треба да се затвори, а ние тука се замараме, — мрмореше Олга.
Тетка Ваља ѝ довикна: — Не мрмори! Рекоа, прави! Тања добро прави. Треба девојчето да се израдува, а момчето да се поддржи.
Но Олга не попушташе: — Првпат ја гледам таква. Како го викна – Мишко? Вие, Ваља, одамна сте тука, кој беше тој?
Чистачката престана да ја мие подот и тажно воздивна: — Така го викаа нејзиниот син. Тој загина во Авганистан. Единствен ѝ беше. Не дај боже да го доживеете тоа. Таа порано беше поинаква – весела, смејачка. Откако го нема Мишко, целата окамене.
Во канцеларијата Тања нежно го распрашуваше момчето: — Долго ли сте сами? Како се вика сестра ти? Каде ќе преноќиш?
Тој со апетит ги јадеше сендвичите и просто одговараше: родителите умреле пијани во бања, сестра му се вика Светлана, по две години ќе излезе од домот. По армијата ќе се врати во селото во родителската куќа и таму ќе ја земе и Светлана. Ќе преноќи на станица, веќе се договорил со дежурниот.
А Тања го слушаше, а пред себе го гледаше синот. Истиот начин го мрштеше носот кога зборуваше и ја јадеше кората прво, па мекото. Се освести: — Како се викаш?
— Михаил ме викаат, – се зачуди тој. — Вие самите ме викнавте Мишко во салата. Се зачудив како знаете.
Грлото на Тања се стегна, почна да кашла, солзи ѝ потекоа.
— Што ви е? – се загрижи момчето.
— Ништо, добро сум. Еве што. На станица нема да одиш. Ќе преноќиш кај мене. Сега ќе одиме и ако не ја пуштат сестра ти, ќе ѝ однесеме подароци. Не се расправај. Постара сум и подобро знам.
— А вашите нема да се противат? – несигурно праша тој.
— Нема кој да се противи, – се насмевна Тања. – Живеам сама.
Се сети на поранешниот маж. Тој шест месеци по погребот ја напушти. Отиде кај една девојка постара од синот им за две години. Сега има тројца деца. Го виде скоро – остарен, здебелен. Очигледно за Мишко и не се сеќава.
По една година, на перонот стоеја две: Тања и Светлана, која ја зеде кај себе. Чекаа брз воз со кој требаше да пристигне Мишко. Најважниот човек во нивниот живот…
