Маж ми добро заработуваше, беше бригадир на градилиште, одеше на работа во друг град, и секогаш имавме пари. Решивме да се погрижиме за иднината на нашите деца и купивме две парцели близу до нас. Изградивме две еднакви куќи за нив. Прва се омажи ќерката и веднаш со сопругот се пресели во новата куќа. Потоа и синот се ожени и замина во другата куќа. Ние не им се мешавме во семејниот живот, само понекогаш им помагавме финансиски.
Додека работевме, ништо не ни недостасуваше, но годините поминаа и сега сме пензионери. Сега нам ни е потребна нивната помош, но децата како да нè заборавија – ни во гости не доаѓаат. Живеат преку улица. Ќерката не работи, седи дома со детето, но ниту таа не наоѓа време да ни дојде. Скоро маж ми се разболе. Цел месец лежеше во болница. Ние живееме во село и секој ден јас одев со автобус до болницата. Иако синот има автомобил, ниту еднаш не понуди да ме однесе.
Ниту тој, ниту ќерката не го посетија татка си целиот месец. Маж ми многу тешко го поднесе тоа што децата не дојдоа. Единственото што ги замолив беше да ми помогнат да ја извадиме компирот. Едвај се согласија. Дојдоа во сабота, ископаа половина нива и напладне си заминаа. Мораше на соседот да му платам за да го доврши остатокот. Многу боли да ги гледаш своите деца толку рамнодушни. Ние со маж ми во банка остававме пари со мисла да им ги дадеме на децата. Но сега мислам дека тие пари ќе ни требаат на нас самите.
