Вира горко плачеше и тивко мрмореше: — Што ќе биде сега, мајчице? Боже, каков срам… Целото село ќе оговара и ќе се потсмева дека младоженецот не дошол на свадба. Подобро во земја да пропаднам отколку луѓето во очи да ги гледам. — Не плачи, Вирунја, некако ќе биде, — ја тешеше мајка ѝ, а во нејзината глава вриеја мисли. Подоцна ја осени идеја. — Петре! — го повика соседот. — Да одиме на станица за утринскиот воз. — Нема проблем, — одговори соседот. — За тебе, Надеја Федоривна, и ѕвезда од небо. Жената тресна со вратата на автомобилот и седна колку што можеше поудобно. — Сега ќе бараме младоженец за мојата Вирочка, — рече таа сосема сериозно.
Петре зачудено ја погледна: — Се шегуваш? Мислиш дека ќе се најде доброволец? — А зошто да не? Ќе му платам доволно, а пари сите сакаат. Надеја Федоривна со сигурни чекори тргна кон перонот. Се приближи до двајца добри момци, разменуваше неколку зборови и за минута веќе ги водеше кон автомобилот. — Петре, одиме во продавница, — му рече. — Ќе купиме костуми за младоженецот и кумот. — А документи има? — се насмевна Петре. — Сè има, сè е во ред! — избликна Надеја Федоривна. — Ова е мојот идна зет Јевген и неговиот кум Назар. — Погледнете, младоженецот е тука! — запеаја гостите. — Ура! Конечно!
Вира радосно истрча, но застана вкочанета: од автомобилот излегоа сосема непознати момци. Мајка ѝ ја прегрна и ја одведе зад колата: — Ова е Јевген. Или сега се мажиш за него, па потоа тивко ќе се разведете, или цел живот срам и озборувања ќе те следат. Бирај брзо. Вира дури и збор не изговори, само кимна, а за момент на нејзиното заплакано лице блесна насмевка. Свадбата успеа, славеше целото село до зори.
Јевген веднаш ја прими улогата на младоженец, толку што Вира остана во шок. Кога гостите си заминаа, таа ја подаде раката и шепна со нежност: — Благодарам. Ме спаси. Не грижи се, брзо ќе се разделиме. — Јас и не планирам да се разделам, — рече Јевген. — Напротив, сакам подобро да те запознаам.
— Епа ова е чудо, — изусти Вира. — Еден се колнеше во вечна љубов и исчезна, а сосема странец сака живот да живее со мене. — Како странец? — со навреда рече Јевген. — Ти ми се допадна од прв поглед. — Но ти си… — почна невестата, но тој ја прекина. — Од денес јас сум твој сопруг. Знаеш, мајка ми цел живот се грижеше дека нема да се оженам. Јас ѝ велев дека судбината сама ќе ме најде. Еве, така и стана. Не мора веднаш да одговориш, прво добро размисли.
И Вирунја размисли. Размислуваше речиси 25 години, додека не израснаа три деца и живееја со Јевген во љубов и склад. А Надеја Федоривна сè уште не може да поверува дека можниот срам за целото село се претвори во среќа за целиот живот на нејзината ќерка.
