— Помисли на децата, — ѝ велеше мајка ѝ на телефон, — да, тие веќе се тинејџери, но и тинејџерите имаат потреба од двајцата родители, Вика, размисли добро. — Мамо, јас веќе ја донесов одлуката. А за децата… синот самиот ми ја покажа сликата на татко му на Фејсбук со некоја девојка и со бебе во рацете. Ете како тој оди на „службени патувања”! — Ох, за ова не знаев, — се зачуди мајката, — ама како можеше така да направи после 16 години среќен брак? — Ете така… — на тие зборови Вика ја виде свекрвата во ходникот, — добро мамо, ќе ти се јавам подоцна.
— Безобразна, што си наумила? — веднаш почна свекрвата, — каков развод? Дали си при здрав ум? — Виро Николаевна, мојата одлука е конечна, не планирам да се мирaм со вашиот син. Одете си, ние со децата веќе му ги спакувавме работите. Можете нешто да земете со себе. — Но тој ги сака своите деца. Не може без нив. И ако мислиш дека требаше да го остави другото дете… може ли тоа така? Можеше да се грижи за тоа дете финансиски, без да си ја напушти семејството. А и како ќе биде тој без тебе? Тој дури не знае да си зготви. — Требаше порано да размисли за последиците од своите „патувања”, — рече Вика без жалење. Свекрвата си замина, но Вика не долго уживаше во самотијата.
Набргу влезе и мажот… речиси поранешниот маж на Вика. — Требаше да почекаш додека не сме дома за да си ги земеш работите, — исто толку рамнодушно рече Вика, — добро, еве ги твоите работи. Сè спакувавме. — Вик, треба да зборуваме, не можев повеќе да чекам. — Да зборувам со тебе, љубов моја, немам многу желба. Честитки за раѓањето на третото дете. Се надевам со него ќе постапиш поинаку отколку со нас. Клучевите можеш да ги оставиш на комодата. Јас ќе бидам во мојата соба додека не ги изнесеш сите работи. Мажот ги остави клучевите и почна да ги изнесува своите работи како да се најтешки камења што не може да ги крене. Вика не зажали за својата одлука. Таа смета дека со предавници поинаку и не може.
