Животот во градот не ми тргна како што сонував. Уште како дете сонував да се извлечам од таа дупка, од селото каде што живеев, и конечно да се преселам во град. Но сè не беше толку безгрижно како што очекував. Во градот завршив училиште, најдов работа и момче, но пред да стигнеме да се венчаме, останав бремена, а мојот „момче“ наместо да ја преземе одговорноста, едноставно избега и ги прекина сите врски со мене.
Не ни планирав да го барам, и онака немаше да можам да го задржам. Затоа решив да се вратам со детето во моето село. Стигнав на станица, но поради детето задоцнив, а следниот воз беше дури по неколку часа. Немав опција да се вратам дома, па морав да чекам три часа на станица.
Постојано ме фаќаше сон, но седев и без да трепнам ги гледав таблите со имињата на градовите. А кога влегов во возот, веднаш заспав, целосно заборавајќи на детето. Кога се сетив на синот, се разбудив и него го немаше. Веќе сакав тревога да кренам, кога гледам – момчето што патуваше со мене весело си игра со мојот син. Иако тогаш ми се виде дека едноставно ми се падна добар сопатник, не можев ни да замислам дека тоа ќе биде почеток на една долга врска.
