Со маж ми прекрасно се разбравме, но тоа траеше само неколку години по бракот. Потоа почнавме постојано да се караме, а јас секогаш ги криев проблемите од мајка ми и децата. Не сакав мајка да види колку ми е тешко, па секогаш велев дека сум добро и среќна во бракот. Потоа ми се родија ќерки, тие пораснаа убавици и паметници и по завршувањето на школото заминаа во друг град на студии. Кога останавме сами со маж ми, сфативме дека веќе немаме што да зборуваме и дека ни е здодевно заедно.
Се пожалив на блиска пријателка дека немаме тема освен децата. Ира, откако ме сослуша, ми рече дека тоа е нормално, дека ова е криза што треба само да се прегрми. Ми препорача да заборавам на љубов како од книги и едноставно да живеам и да уживам во животот. Јас не можев така, не разбирав како се случи да се оддалечиме толку многу, кога бевме толку блиски.
Еден ден маж ми дојде и кажа дека по работа мора да оди во село и таму ќе остане извесно време. Како што и онака не разговаравме многу, ништо не реков. Помислив дека тоа е крајот – развод. Помина време и сфатив дека ми недостига, но не сакав да му се јавам.
Еден ден, кога се вратив дома од ќерките, гледам и не верувам на очите – маж ми стои во кујна, ја подготвува вечерата, масата поставена. Стоев збунета, а тој ми рече да ги измијам рацете и да седнам на маса. Кога го прашав каква е свеченоста, тој пријде, ме прегрна и рече дека му недостасував и сакал да ме израдува. Ми вети дека повеќе нема да се разделува од мене. И знаете, ми се чини дека станавме поблиски еден на друг и помлади за десет години.
