Светлана Семјоновна, три дена пред Нова Година, беше поканета од својот син да ја дочека празникот кај него и кај снаата. Знаејќи дека снаата не сака да готви, таа приготви неколку јадења, ги стави во кутии и ги сложи во торба. На 31 декември вечерта, повика такси.
– Зошто носите толку тешко?! – се налути таксистот, нејзин врсник, земајќи ја торбата за да ја стави во багажникот.
– Пазете, ве молам! Таму има храна, – рече таа.
Веќе беа поминале половина пат кога заѕвони телефонот.
– Артур, синко, веќе сум на пат! Ќе стигнам навреме! – му рече таа.
– Мамо, работа е… Нè поканија во ресторан. Таму ќе биде целото раководство на фирмата. Оваа свеченост ќе ми помогне во иднина. Не беа повикани сите вработени. Те молам разбери ме. Од таква покана не се одбива. Кажи му на возачот да те врати назад.
– Сине, кажи дека се шегуваш. Долго се подготвував, зготвив толку многу вкусно…
– Таков е животот. Немој да се лутиш, мамо. Ќе ти се јавам подоцна. Врати се дома.
Целата празнична радост исчезна. Освен тоа, Светлана заплака од навреда. Се сети и на уште неколку случаи кога синот ја изневерил исто така.
– Вратете се назад, – му рече таа на возачот.
– Што се случи? – праша тој.
– Форс-мажор, – тажно одговори жената. – Знаете што? Земете си сè што има во торбата. Нема желба сама да славам.
– А зошто да не! Ќе земам! Но со вас заедно, – весело рече возачот. Потоа тажно додаде: – Мислите зошто излегов да возам вечерва? Од иста причина. Не сакам сам да седам дома оваа ноќ! Ајде кај мене! Ќе славиме заедно.
– Ајде! – се насмевна Светлана. И додаде: – А како се викате вие… Само се сретнаа две осамености.
