-
Евгене, колку уште, веќе живееме во толку многу луѓе во станот, а сега твојот татко постојано шета тука, ни пречи… не можам да се чувствувам мирно и удобно. – Христина, што можеме да направиме, ова е негов стан? – Да, но зошто тој треба да живее тука со нас? Да му најдеме мал стан со една соба, тој и така е сам, не му треба многу простор. Така Жења отиде кај татко му, да го замоли да се исели додека тој и неговата вереница живеат во неговиот стан. Таткото, изненадувачки, реагираше смирено: – Добро, ако немате доволно простор, ќе се иселам. Христина веднаш го најде потребниот стан и таткото се исели.
Пројде некое време и девојката повторно почна да се жали на момчето: – Жења, зошто треба да плаќаме за наемот на твојот татко? Нека тој сам плаќа за себе. – Христина, ние го избркавме од дома… – Ние не го избркавме, тој сам се исели. Понатаму, тој е воени, треба да има пензија, како твојата плата. А нам сега ни се потребни пари. Жења, со спуштена глава, повторно отиде кај татко му. И таткото повторно реагираше смирено. На Христина и ова не и беше доволно, таа побара станот да биде запишан на име на Жења: бидејќи потоа преку него може да го препише имотот на себе. И таткото и овој пат се согласи. – Донеси ги твоите документи, ќе направам сè. – Тато, ние со Христина ќе одиме на одмор на море, сега нема да успееме. – Тогаш и без тебе ќе го направам тоа, донеси ми копии од документите. По еден недела Жења и Христина се вратија. Одморот помина ужасно, постојано се караа. За изненадување, на прагот на станот стоеше таткото. – Што правите тука? – праша Христина. – Како што прашуваш… сум на прагот од мојот стан. Еве, вашите работи се во куферите, земете ги. А ти, сине, сега избери: или живееш со мене во мојот стан, или со твојата расипница, но во стан за изнајмување. И тука Жења навистина размисли за тоа како Христина цело време манипулираше со нив за овој стан. Тој долго време штедеше за одмор, но и таму беше незадоволна и сè рушеше. Жења ја погледна Христина, ја повлече нејзините куфери до влезот и остана со таткото.
