Единствениот син не не изненади со тоа што сака да се ожени — има само 22 години. Но, ние со мојот маж решивме дека нема да се спротивставиме, бидејќи и ние се оженивме многу млади. Мажот имаше само 22, а јас 19 години. Значи, тоа е судбина. И да, невестата ни се допаѓаше: Маријанка учеше со син ми во еден група на универзитетот. Кога разбираме дека решението е донесено, почнавме да се подготвуваме за прославата. Решивме дека, бидејќи Виктор е наш единствен син, треба да му организираме свадба. Како што доликува, отидовме со мојот маж во домот на родителите на Маријанка, нашата идна невеста, за да се запознаеме. Не знаевме многу за девојката, само што ја гледавме неколку пати со син ми. Таа ни раскажа дека живее со мајка си во село, не далеку од нашиот град. Така што отидовме да се запознаеме. За својот доаѓање, идната свекрва, секако, ја известивме однапред. Мојот маж купи цвеќе, јас направив торта и отидовме да се запознаеме со идната, да кажеме, фамилија.
По пристигнувањето, првото што не изненади беше многу чистиот и уреден двор. И самиот дом, иако стар, беше многу уреден и чист. Нас не пречека идната свекрва, Олена, веднаш. Таа ни се допадна на прв поглед: убава, пријатна жена. Олена не покани на трпеза. Јадењето беше навистина вкусно, се гледаше дека се подготвила. Прошетафме убаво, Олена се покажа како одлична жена, но за свадбата не договоривме ништо. Таа нас веднаш не предупреди дека нема пари за свадбата. По овие зборови, беше јасно дека Маријанка се чувствуваше многу непријатно. И нашиот син беше многу разочаран од таквиот развој. Тој не ја сакаше свадбата за себе: тој само знаеше колку Маријанка ја посакуваше. Ние со мојот маж решивме да не откажуваме свадба. Му ветивме на син ни дека ќе ја организираме со наши пари, а понатаму ќе видиме, животот ќе покаже. Свекрвата рече дека нека покани неколку важни гости од нејзината страна.
