Моја баба ме учеше дека со мажот треба да бидеш искрена и добра. Тие со дедо ми поминаа долг живот заедно, нека им е вечна слава. Ах, бабо, бабо. Времената се променети. Силно се промениле… Она што го сфатив е дека само себе си треба да ѝ веруваш, кога ме остави момчето. Беше уште на универзитетот. По завршувањето на универзитетот, започнав да работам во фирмата на мојот пријател од училиште. Неговата фирма се занимаваше со производство на мебел. Јас главно работев како сметководител, иако имав образование како економист. Понекогаш мораше да решавам задачи и според мојот професионален фах. Ме плаќаа добро. По една година од дипломирањето, се омажив и добив син. Поодложив период на породилно отсуство, го испратив детето во градинка и се вратив на работа.
Како што се покажа, фирмата влегуваше во тешки времиња. И ѝ се закануваше банкрот. Планирано беше намалување на бројот на вработените. Јас бев на прво место за отпуштање. Знаев дека ќе можам да ја извлечам фирмата (не сама, се разбира, туку со помош на планот што го изработив). Говорев со раководството на фирмата и им предложив мојот план за излез од кризата. Се случи, фирмата почна повторно да прави профит и мене ме унапредија. Платата ми ја зголемија пет пати! Јас му кажав на сопругот за зголемувањето на платата, но не ја спомнав точната сума.
Пројдоа девет години. Голем дел од мојата плата ја однесував во банка. Штедев за стан за мојот син.
Во ова време, мојата совест не ме мачеше воопшто. Зашто штедев за мојот син. И еве, неколку месеци претходно, дознав дека мојот сопруг има љубовница и тригодишна ќерка. Не се лутинев и не викав. Спокојно побарав развод. Мојот семеен живот заврши. И тоа што не го послушав советот на баба и не му верував на сопругот ми помогна многу сега. Финансиската „подушка“ која ја заштедив во банка ми помогна безболно да го издржам разводот. Денес сум слободна жена со свој стан. Имам работа со висока плата. Имам син. И маж ми не ми треба.
