Амбулантата ја донесе од автобуската станица. Беше придружувана од полициски службеник, бидејќи младата мајка не престануваше да се обидува да побегне. Меѓутоа, во болницата се смири. Не го кажа своето име, а немаше документи со себе. Првиот преглед не покажа ништо сериозно, се земени анализите потребни за раѓањето, и девојката беше сместена во посебна соба. Породката помина без компликации, а на свет дојде здраво и силно момче. Но, кога го покажаа бебето на младата мајка, таа се сврте. – Беше јасно дека ќе го напушти, – зборуваа сестрите меѓусебно. – Не кажа ниту збор за себе. Бедното дете…
Не успеаја да се смириме од последната породука кога амбулантата веднаш ја донесе Олга со крварење. Таа беше без свест и во тешка состојба. Требаше да се спасува мајката и беше донесена одлука за царски рез. Операцијата беше успешна за мајката, но не успеаја да го спасат детето. Персоналот беше многу тагуван… – Еве така е, девојки, – рече санитарката Татјана, – едно здраво дете, но не и треба. Другата ја изгуби саканото дете. Нема правдина во овој свет. По два дена, младата мајка го посети Олга во нејзината соба:
-
Родив момче. Здраво е. Но, што му треба мајка – скитница. И така или така ќе ми го одземат. Ќе го сместат во дом за деца. Таму ќе му биде лошо, знам. И јас сум од дом. Но, можеби не е случајно што Бог ме доведе во вашето село. Изгледа дека тоа било судбина, изгледа дека го родив за вас. А вие ќе бидете добра мајка за него. Ве молам, земете го. Многу молам… Олга ја гледаше посетителката како ангел: – Што зборуваш? Како можеш да даваш – да земаш дете? Оди, оди!… Истата вечер, младата мајка исчезна од болницата. Следното утро, Олга беше седена покрај креветот на бебето, го успокојуваше со љубов. Таа и нејзиниот сопруг го сакаа малиот дечко со цело срце…
