– „Се започна со прославата на Новата година,“ раскажува 60-годишната Ана Дмитриевна. „Синот сам ми се јави и ме покани кај себе. Ми рече: „Се спакувај и дојди, ќе седиме, ќе разговараш со внуците…“ Ана Дмитриевна има двајца внуци – дванаесетгодишен и петгодишен. Синот е одамна оженет и живее одделно, во станот на неговата жена, кој и го купил татко ѝ. Шест години пред тоа, парот земал втор стан на кредит, а сега станот го издаваат, а парите од киријата се користат за месечни плаќања. Како што велат, станот сам си ги плаќа долговите. Сепак, односите на Ана Дмитриевна со нејзината снаа Кристина не се најдобри. Немаше отворени недоразбирања, нема што да се дели. Но, тие не станале вистински роднини. Кристина од првиот ден ја држи дистанцата и покажува дека не ѝ треба втора мајка.
– „Цел живот давам погрешни подароци!“ – воздивнува Ана Дмитриевна. – „Доаѓам на погрешно време, телефонирам кога не треба. Давам совети кога не се барани, и тоа е класика. Што и да кажам, веднаш ми се спротивставуваат, велат: „Што се мешаш?“ Мојите пријателки ми велат – треба да дадам пари. Но, јас принципиелно не сакам да давам пари, особено на внуците! Што е тоа подарок, пари? Мајката на Кристина исто така не им дава пари, но сите подароци од неа се примени со радост. А слични работи, кои ги купува Ана Дмитриевна, снаата ги одбива.
Маќето на Кристина исто така седнува со внуците – ја зема помалата од градинка, оди на боледување, ја вози постарата на базен сред недела.
Ана Дмитриевна исто така сакаше да седне со радост, понудила помош многупати. Но, тие не ја потребуваат: „Благодариме, нема потреба, ќе се снајдеме сами“. Иако, Ана Дмитриевна се обидува да комуницира барем со синот и внуците, бидејќи нема други роднини. Таа повикува, прашува за нив, ги поканува на гости, но на некои работи не обрнува внимание. На крајот, синот со жена му живеат добро, таа си ја теши себе. И тоа што нема блиски односи со снаата може да се преживее.
– Овој пат син ми ме покани да ја прославам Новата година, јас специјално го прашав – а како ќе ја прифати твојата жена ако дојдам кај вас? – раскажува Ана Дмитриевна. – „Не ќе ве вознемирам?“, ми рече: „Мама, што кажуваш, секогаш сме ти многу среќни, не измислувај. Ќе дојдам да те земам на 31-ви и ќе те донесам кај нас“.
И така, јас решив да дојдам и да ги донесам подароците. Но кога пристигнав дома, видов дека тие беа во пижами, неумати, нечесани и со телефони. Ана Дмитриевна започна да се грижи, но беше задоволна дека има време да ја направи куќата подготвена. Но, кога го видела начинот на кој ќерка ѝ реагирала, забележала на една опозиција.
