– Даша, заборави ли дека сме поканети кај мајка ми во сабота? Борис ме праша кога се врати од работа во вечерните часови. Тивко кимнав со главата. Воопшто не сакав да ја посетам свекрвата. Но, немаше каде да се оди. На крајот на краиштата, тоа е ден на прослава. Јас и борис се запознавме во прво одделение и оттогаш не сме разделени. Со текот на времето, училишното пријателство се претвори во љубов. По завршувањето на средното училиште, се венчавме. Решивме дека ќе имаме многу деца. – Прво, пет, а потоа ќе видиме. Не грижи Се, Даша, на нашите деца нема да им треба ништо.
Ќе работам напорно. И сега сум триесет и два. Имаме два сина и една ќерка. Борис, како што рече, обезбедува пристоен живот за семејството. Повторно очекувам бебе. Човекот блеска од среќа. Има само една личност која не ја дели радоста, а тоа е мојата свекрва. Борис е нејзиниот единствен син. Таа треба да биде среќна само со своите внуци, туку напротив, шета помрачно од облак и едвај комуницира со мене. Сабота е роденден на мојата свекрва.
Ги облеков децата, спакував торта, зедов цвеќиња и подарок. Стигнавме на вечера.Откако добивме ладно поздравување од роденденската девојка како одговор на мојот поздрав, поминавме низ просторијата каде што беше поставена масата.Станот веќе беше полн со гости. Сите тие беа роднини на нејзиниот сопруг.По неколку часа, решив да дознаам зошто мојата свекрва имаше таков став кон мене. – И како треба да се однесувам со тебе.
Ти си опуштен и слободен натоварувач. Седиш на вратот на син ми. Не сум закопал ниту денар во целиот мој живот. И тој, кутриот, работи дење и ноќе. – Ја чувам куќата. Воспитувам деца. На крајот на краиштата, имаме три од нив, и наскоро ќе има четири. Знаеш се. – Така е, воспитуваш деца за да не мораш да работиш. “Мамо, што правиш?”Ова се мојата сопруга и вашите внуци”, изненадено рече човекот. Борис ме однесе мене и децата и побрза кон излезот.
