Таа вечер готвев вечера во кујната. Одеднаш заѕвонеа на вратата. Сите бевме дома: маж ми седеше пред компјутерот, децата си играа во својата соба, не очекувавме гости. Јас отидов да ја отворам вратата. На прагот стоеше млада жена, ми подаде свиток со новородено бебе и ми рече дека тоа е ќерка на мојот маж — дека тој имал врска со неа и ја оставил, кажувајќи ѝ дека ја сака својата сопруга и не планира да се разведе. Потоа додаде дека не ѝ треба детето — и си замина. Ако кажам дека бев во шок — тоа е малку. Влегов во собата, а маж ми ме гледаше преплашено со своите големи очи.
Мојот деветгодишен син праша кое е тоа бебе, а јас одговорив дека штркот ни донел сестричка. Помалиот син зачудено ме погледна и рече: „Излегува дека штркот навистина носи деца.“ Цела ноќ не спиев. Со маж ми водевме тежок разговор. Тој призна дека се гледал со таа жена, но не ја сакал и немал намера да ме напушти. Цврсто решив да го задржам детето: не можев да ја оставам таа беспомошна бебешка душа, а и отсекогаш сум посакувала ќерка.
По тоа, односите со маж ми станаа затегнати. Тој се извини и ми се заблагодари што не се откажав од неговата ќерка. Поминаа години. Децата пораснаа и станаа возрасни. Биолошката мајка на мојата ќерка никогаш не се јави.
Сите овие години ниеднаш не се покајав што решив да ја одгледам и да се грижам за ќерката на мојот маж. Таа е вистинска убавица, а покрај тоа многу добра и весела. Неодамна наполни 17 години. На нејзиниот роденден некој заѕвони на вратата. Таа отиде да отвори. На прагот стоеше непозната жена; ја погледна мојата ќерка и рече дека е нејзината биолошка мајка — пред 17 години ја оставила тука својата ќерка. А сега дошла по неа.
Мојата ќерка ја погледна со презир и рече дека веќе има мајка која ја одгледала — и ѝ ја затвори вратата. Таа знаеше како дошла во нашето семејство, јас самата ѝ раскажав. Ќерка ми ме прегрна и рече: „Ти благодарам, мамо, за сè: за твојата љубов, нежност и грижа.“
