Кога се заљубив и се омажив со мојот сопруг, сè изгледаше совршено. По свадбата решивме да купиме стан со кредит во долари. Но во 2008 година настапи економска криза и ратите за кредитот драстично се зголемија.
Во средината на целиот тој хаос, сопругот ме напушти мене и нашите две деца, тогаш на возраст од 5 и 7 години, велејќи дека оди кај друга жена. Ми го остави станот, кој беше повеќе товар отколку подарок, бидејќи не можев да си дозволам да го отплаќам кредитот.
Бидејќи немав друг избор, побарав помош од моите родители. Тие ме поддржаа, иако често ми напомнуваа дека ме имаа предупредено за ризиците.
Како резултат на тоа, морав да ја донесам најтешката одлука – да ги оставам децата кај мајка ми и да заминам во странство да работам, прифаќајќи каква било работа само за да соберам пари и да го исплатам долгот. Две години работев неуморно, штедејќи секоја пара за кредитот и за иднината на моите деца.
Срцето ми се кинееше секојпат кога децата ме прашуваа кога ќе се вратам. Конечно, откако го отплатив кредитот и заштедив нешто, се вратив дома… Отворив мал бизнис со маникир, работев прво од дома, а потоа и во салони за убавина.
Мојот труд се исплатеше – успеав да обезбедам достоинствен живот за моите деца. Сепак, останав претпазлива во личниот живот и немав доверба во мажите кои покажуваа интерес за мене.
Сè се смени кога постарата ми ќерка, Алина, која ја завршуваше средната школа, ми рече дека сака нејзиниот татко да ја придружува на матурската церемонија. Бев шокирана и повредена од таа желба. На крајот на краиштата, тој не’ напушти кога ни беше најпотребен.
Расправата околу ова прашање прерасна во кавга. Не можев да разберам како Алина може да ги заборави неговите постапки. А дрскоста на мојот поранешен сопруг да ја прифати нејзината покана ми беше неподнослива. Не можев да го поддржам нејзиното решение и ѝ го кажав тоа отворено. Сега се прашувам: како да се помирам со ќерка ми, а истовремено да ги излечам длабоките рани што ни ги нанесе нејзиниот татко?
