Пред една недела ја земав ќерка ми од посета кај нејзината баба. Обично Олeна секогаш се враќа од баба ѝ среќна и весела, раскажува што правеле и какви колачи правеле. Но овојпат Олeна плачеше.
Прво помислив дека можеби паднала или ѝ се случило нешто. Но детето немаше ниту една гребнатинка. Потоа почнав да ја испрашувам Олена, но таа само плачеше и не можеше да се смири. Не можев да разберам што се случило таа вечер.
Кога стигнавме дома, Олeна веднаш заспа. Утредента се смири и ми рече дека баба ѝ ја нарекла крадлица и почнала да ја навредува. Олeна тврдеше дека никогаш ништо не ѝ земала на баба ѝ без дозвола.
Му верував на моето дете, бидејќи Олeна не би повредила ни мушичка, а камоли да краде. Веднаш ѝ се јавив на мајка ми:
– Ти си среќна? Си си одгледала малолетен престапник на глава!
– Мамо, за што зборуваш? Можеш ли да ми објасниш што се случи?
– Што, крадливката се срамила да ти каже?
– Престани така да го нарекуваш моето дете! Што точно се случи таму?
– Ги извадив парите од картичката намерно, ги ставив во паричникот, сакав наутро да одам на пазар. Погледнувам – ги нема парите.
– Можеби некој ти ги украл, или си ги ставила некаде на друго место?
– Не ја брани таа крадливка, нема никакво оправдување!
Неколку дена подоцна мајка ми ми се јави и рече дека ги нашла парите во друга торба. Едноставно заборавила со која торба отишла во банка.
Ѝ реков дека треба да ѝ се извини на внуката, бидејќи тоа не беше нејзина вина и не заслужуваше да помине низ таков стрес. Но мајка ми не брзаше со извинување. Тоа не го очекував од неа и нашиот однос драстично се залади.
