Со сестра ми го продадовме станот од нашите родители и парите ги поделивме поштено – половина на половина. Со мојот дел купив двособен стан на кредит. Денес, кредитот е исплатен и станот е реновиран. Сум разведена, немам деца.
Работам во фирма со разумен шеф и одлична плата. Единствениот недостаток се честите и долги службени патувања. Пред една година ме испратија на уште едно патување, чиј крај сè уште не се гледа. Мојата сестра живее во истото место како и јас. Има ќерка, Тома, која се омажи на 19 години.
Двете се уште студираат. Младите живееја кај сестра ѝ, која се жалеше на тесните услови. Иако успеаја да заработат нешто пари, сестра ми не им бараше ништо за трошоци за домаќинство.
Сè што заработуваа, си го трошеа за себе. Кога ми соопштија за ова службено патување, ја замолив сестра ми да се грижи за станот. Таа дојде со контра-предлог: „Ќе вселиме таму некои млади луѓе. Тие сами ќе плаќаат кирија – тоа за тебе ќе биде добивка. А јас ќе се грижам за нив“, ме уверуваше.
И јас се согласив. Редовно ѝ се јавував од другата страна на државата. Радосно ми кажуваше дека сè е во ред, нема болести, нема проблеми.
И јас ѝ верував. Сè додека не ми се јавија од управителската служба. Госпоѓата на телефонот ме праша кога планирам да го платам долгот за киријата.
Ми ја кажа сумата – 80.000. Ветив дека ќе ја решам ситуацијата во најскоро време и замолив да не се праќа случајот на суд. Ја повикав сестра ми. Прво тврдеше дека е грешка, но потоа призна.
Вети дека ќе го отплати долгот во рок од шест месеци. Тоа не ме задоволи:
„Имаш три дена да го платиш долгот. И да го испразните станот. Сами. Инаку ќе ги викнам моите пријатели и тие едноставно ќе ги избркаат вашите деца.“
– Ќе ја избркаш внука ти на улица? – се обиде сестра ми да ме трогне.
– Ќе ја избркам. Секако дека ќе ја избркам. Но долгот ќе мора сама да го плати.
Очигледно, мојата сестра и нејзината ќерка не го познаваат зборот „совест“. Наместо тоа, добив лекција за цел живот. На човек којшто е излажан – му се враќа двојно, и тоа без причина.
