Секој што се качи во автобусот беше незадоволен од мирисот. Возачот само слегна со рамениците и рече дека сè проверил повторно, но не можел да го најде изворот на мирисот. Патниците го задржуваа здивот и излегуваа на станиците за да вдишат свеж воздух.
Сите со љубопитност чекаа што ќе кажат новите патници. И сите очекуваа исто незадоволство. Но една постара госпоѓа ги изненади сите. Се качи во комбето со исправен грб, не рече ни збор, само седна на крајот до прозорецот, и се однесуваше како ништо да не забележува.
Секој даваше совети: да се отвори прозорецот или кровниот прозорец, го караа возачот, се жалеа на својот живот, некој дури предложи да се поднесе тужба за негрижа. Одеднаш, жената како скулптура почна да шета низ возилото.
Еден маж изненадено праша: „Што правите? Зошто ме мирисате?“
– Барам некој што повеќе од половина час го издржува носот мој. И сигурно ќе го најдам. Наскоро застана до една девојка.
„Е, душо, дозволи ми да те поканам да излезеш.“ Девојката тивко стана и тргна кон вратата, но автобусот одеднаш тргна.
Од палтото на девојката испадна куче. Едвај стоеше на нозе. Глетката беше ужасна: старо, изнемоштено, извалкано куче… од очите на девојката течеа солзи.
„Цел пат не испушти ни глас.“ „Го најдов. Ќе го однесам дома, ќе го избањам и ќе го однесам на ветеринар… некој го полиел со некоја течност. На грбот има отворена, гнојна рана.
Се распаѓал, затоа така мирисаше… Сите гледаа кон кучето со болка и сочувство. Пробаа да помогнат, даваа совети. Строгата жена ѝ го даде бројот на својот домашен ветеринар. Мирисот како со магија исчезна. Никој повеќе не зборуваше за него.
