Баба ми има седумдесет и две години. Со текот на времето има проблеми со меморијата и слухот и често се жали на разни болки. Последниве пет години дома се движи со бастун. Родителите ми најчесто се на работа, па јас треба да се грижам за неа. Поминуваме многу време заедно.
Сака да ме учи нешто. Со возраста ѝ се појавија и некои чудни навики – на пример, собира камења. Вели дека се посебни, но во реалноста изгледаат како обични камења од улица. Во последно време сè почесто се жали на болки во нозете.
Обично седеше на едно место и секое движење го следеше со стенкање. Дури и повикавме лекар. По прегледот, лекарот ги рашири рацете и рече дека веројатно е поради староста, дека ништо не може да се направи, и ѝ препиша лекови против болка и витамини. Со текот на времето состојбата не ѝ се подобруваше. Дури и по инјекции против болка, се жалеше и не можеше да оди.
Баба ми исто така лошо јадеше и постојано се жалеше на желудникот. Вчера вечерта решив да спијам на каучот. Лежев таму и се подготвував за спиење, кога слушнав брзо тапкање. Веќе навистина се исплашив.
Родителите беа на викендица, дома бев само јас и баба ми, која едвај ги движеше нозете. Го отворив едното око и ја видов баба ми како вешто ги движи нозете и оди кон кујната! Кога помина покрај мене, воопшто не ме забележа. Решив да ја следам.
Тивко се приближив до вратата и погледнав низ процепот. Баба ми го отвори фрижидерот и јадеше од тортата, која преку ден одби да ја јаде, велејќи дека не може. Си ја покрив устата за да не се насмеам на глас. По оваа случка почнав многу помалку сериозно да ги сфаќам нејзините поплаки.
